ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ 3 Σάββατο 27 Απριλίου 2013

 ΤΟ  ΠΑΝ  ΕΙΝΑΙ  Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  3  Σάββατο 27  Απριλίου  2013  :
 

ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ ΦΕΛΕΑ 

ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

(+1940)

ΕΓΚΟΛΠΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Καί περί Μετανοίας

Μεταφραστές: ἱερεύς π. Κυπριανός Στάϊκου,ρουμᾶνος

καί

μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Μέρος 1ο :

~ ~ http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.gr/2013/04/26-2013.html  , ΑΘΩΝΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ - ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΟΥΝΤΙ Παρασκευή 26 Απριλίου 2013 .-

Μέρος  2ο :

~  http://arfara-kalamata-greece.blogspot.gr/2013/04/27-2013.html  , ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ : Σάββατο 27 Απριλίου 2013 .-

**  3o Μέρος   "  ΠΕΡΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ  " :

Οἱ ἄρρωστοι θά ἐξὁμολογηθοῦν περιληπτικά, μέ προσοχή νά διευκολυνθοῦν ν᾿ ἀνακαλύψουν τίς τυχόν μή ἐξὁμολογούμενες ἁμαρτίες τους, οἱ ὁποῖες τούς πιέζουν τίς ψυχές. Οἱ κουφοί καί οἱ ἄλαλοι ἐξὁμολογοῦνται γραπτῶς ἤ διά νοημάτων καί χειρονομιῶν.

Τέλος, νά ποῦμε κάτι καί γιά τίς ἑπτά αἰτίες τῆς ἁμαρτίας: Ποιός τήν ἔκανε; Τί ἔκανε; Γιατί τήν ἔκανε; Μέ ποιό μέσο; Πότε; Ποῦ; Πόσες φορές; Μερικοί Πνευματικοί ἐξασκοῦν καί συνιστοῦν αὐτό τό εἶδος λεπτομερειακῆς ἐξετάσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, ἐξετάζοντας προσεκτικά τίς συνθῆκες καί τίς αἰτίες τῶν ἁμαρτιῶν, αὐτές θά γίνουν μεγαλύτερες ἤ μικρότερες, ἀνάλογα μέ τήν φύση, τήν θέληση, τό ἐπἄγγελμα, τήν ἡλικία ἤ τήν θέση στήν κοινωνία τοῦ χριστιανοῦ. Ἀπ᾿αὐτήν τήν ἄποψη ἡ λεπτομερειακή ἐξέταση συνιστᾶται.
Ἀλλά αὐτό τό πρᾶγμα πρέπει νά γίνει μέ μεγάλη προσοχή καί μόνο σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις, γιά βαρειές ἐνοχές. Μιά πολύ ἐκτενής ἐξέταση μπορεῖ νά εἶναι καί βλαβερή. Διότι περνώντας στό πεδίο διερεύνησης ὁ Πνευματικός εὔκολα μπορεῖ ν᾿ ἀποξενώσει τόν μετανοημένο χριστιανό ἀπό τήν ἐξομολόγηση. Γι᾿ αὐτό καλά εἶναι ὁ ἱερέας ν᾿ ἀποφύγει κάθε περιττή ἐρώτηση καί λόγο.
Ὁ γενικός κανόνας εἶναι ἡ ἐξομολόγηση νά παραμένει μόνο στό τομέα τῶν προβλημάτων τῆς συνείδησης καί σ᾿ αὐτό τό πλαίσιο νά εἰπωθοῦν ὅλες οἱ ἁμαρτίες, μικρές ἤ μεγάλες, ὁρατές ἤ κρυπτές, ὅπως μᾶς διδάσκει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Μή μοῦ ἐξὁμολογηθεῖς μόνο τήν πορνεία, τήν μοιχεία ἤ μόνο τίς ὁρατές καί γνωστές ἀπ᾿ ὅλους ἁμαρτίες, ἀλλά καί οἱ πιό κρυφοί λογισμοί καί οἱ κακολογίες καί οἱ κακογλωσσιές καί οἱ ἀλαζονείες καί οἱ ζήλιες, εἶναι ἁμαρτίες.

~  1. Η γνώμη περί τοῦ Πνευματικοῦ
Πρέπει πρῶτα ὁ ἴδιος νά εἶναι καλό καί ζωντανό παράδειγμα σέ ὅλα. Ὡς ἱερέας ν᾿ ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Τιμοθέου καί Τίτου. Καί ὡς πρότυπο Πνευματικοῦ πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἔχει καί νά διαβάζει τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου Αγιορείτου πού εἶναι πολύ ωφέλιμο βιβλίο γιά τήνψυχή, χωρίς τό ὁποῖο κανένας δέν μπορεῖ νά εἶναι ἕνας καλός καί ἱκανός Πνευματικός. Ἐκεῖ  γράφει πῶς πρέπει νά διδάσκει τούς μετανοημένους πρό τῆς ἐξομολόγησης, πῶς νά γίνει ἡ ἐξομολόγηση καί ποιές εἶναι οἱ συμβουλές μετά ἀπ᾿ αὐτήν. Συνιστῶ αὐτό τό βιβλίο ὡς τό καλύτερο, διότι ὑπάρχουν ἐκεῖ ὅλες οἱ ἀναγκαῖες συμβουλές. Ὅ,τι ἔργο θέλετε νά ἐπιτελέσετε, ἀπ᾿ αὐτό νά πάρετε τά περισσότερα παραδείγματα. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος γράφει περί τοῦ Πνευματικοῦ: Ἡ δεξιοτεχνία τοῦ Πνευματικοῦ εἶναι ἡ τέχνη ὅλων τῶν τεχνῶν καί τῶν φιλοσοφιῶν σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο. Εἶναι τό πῶς νά βγάλει ἀπό τά βάσανα τῆς κόλασης τίς ψυχές ὅλων τῶν ἐξὁμολογουμένων ἁμαρτωλῶν καί νά τίς ὁδηγήσει στήν Βασιλεία τῶνοὐρανών.
Λοιπόν, οἱ Πνευματικοί πρέπει πρῶτα νά ξέρουν ὅτι τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης ἐργάζονται μέ τρεῖς ἰδιότητες:
α) Πατέρας,. Εἶναι ἕνας πατέρας γιά ὅλους.
β) Κριτής. Εἶναι ἕνας δίκαιος καί ἀμερόληπτος γιά ὅλους κριτής.
γ) Ἰατρός. Εἶναι ἕνας καλός ἰατρός, ἱκανός νά θεραπεύσει τόο πλῆθος τῶν ψυχικῶν πληγῶν.
Ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ στήν χριστιανική Κοινότητα εἶναι πάντα ὁ ἴδιος. Κάθε Σάββατο βράδυ, νά ἐξὁμολογηθεῖ ὁ ἴδιος σ᾿ ἕναν ἄλλο Πνευματικό, νά τοῦ διαβάσει τήν συγχωρητική εὐχή καί μετά νά λειτουργήσει. Καί τούς χριστιανούς νά τούς συμβουλέψει νά τηρήσουν τίς τέσσερεις μεγάλες νηστεῖες, νά ἐξὁμολογοῦνται καί νά κοινωνοῦν τά Ἄχραντα Μυστήρια, χωρίς τά ὁποῖα κανένας δέν μπορεῖ νά εἶναι οὔτε καλός Πνευματικός, οὔτε ἀληθινός χριστιανός. Ἔτσι ὅλα τά ἄλλα διδάγματα δέν ἔχουν ἀξία, ἄν λείψουν οἱ πράξεις μας. Γνωρίζω πολλούς Πνευματικούς, ἀλλά τί τό κέρδος, ἐφ᾿ ὅσον λείπουν οἱ πράξεις, δηλαδή ἡ ἐφαρμογή τῶν λόγων τους.
2. Ὁ Πνευματικός εἶναι πατέρας, φίλος καί  τέλειος εὐεργέτης ὅλων τῶν πιστῶν. Νά μή παρατηροῦν οἱ χριστιανοί ἀδυναμίες του οὔτε στήν ἐπίσημη ζωή του, οὔτε στήν προσωπική, ἀκόμα καί στήν ἐσώτερη ζωή του, γιά νά δέχεται ὄχι μόνο τόν σεβασμό τῶν πιστῶν, ἀλλά νά ἔχει ἀπείραχτη καί τήν ἠθική του ἀξιοπρέπεια.
Ἄν εἶναι ἕνας ἐνάρετος χαρακτήρας καταφέρει νά νικήσει τόν ἑαυτό του καί ν᾿ ἀφιερωθεῖ στήν πνευματικότητα, μέ προσπάθεια νά σώσει τίς ψυχές καί νά μή τίς χάσει, μπορεῖ νά ἐλπίζει ὅτι θά φθάση στήν ἐπιθυμητή τελειότητα νά γίνη  ἕνας καλός καί ἅγιος Πνευματικός.
Τί χρειάζεται γιά τό ἔργο αὐτό; Νά διαβάζει πολύ γιά τήν κατάκτηση τῆς πνευματικότητας, νά ἔχει ἐπαφή μέ ἔμπειρους καί ὄντως ἁγίους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν νά διδάξουν πολλά περί αὐτοῦ τοῦ θέματος καί βιώνουν ἐκεῖνα τά ὁποῖα θέλουν νά τά ἐφαρμόζουν ἄλλοι. Νά εἶναι ταπεινός, δίκαιος καί ἀποφασιστικός κριτής.
Πολλοί εἶναι οἱ διδάσκαλοι, ἀλλά λίγους οἱ Πατέρες, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ εἶναι μεγάλος, ἀλλά δέν κατανοεῖται. Ἕνα γνώρισμα ἔχει ὅτι ἀγρυπνεῖ γιά τά πνευματικά του παιδιά. Ἡ ἐπιτυχία του ἔγκειται ὅταν στήν ἐνορία μειώνονται οἱ οἰκογενειακές ἀσυμφωνίες, σταματοῦν οἱ ἁρπαγές, οἱ μέθες, οἱ πορνεῖες, πληθύνονται τά εὐαγῆ καί πολιτιστικά ἱδρύματα, κλείνουν τά ποτοπωλεῖα, τά μπάρ καί ἄλλα τέτοια κέντρα ὄχι τόσο τῆς διασκέδασης, ὅσο περισσότερ τῆς ψυχικῆς καταστροφῆς τῶν ἐνοριτῶν. Ὅταν ἐπικρατεῖ εἰρήνη καί ἀγάπη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἄρα αὐτός ὁ ρόλος εἶναι πολύ μεγάλος καί πιθανός νά ἐκπληρωθεῖ, ἀλλά δέν φαίνεται καί δέν αἰσθάνεται ἐπειδή κι ἐμεῖς, οἱ Πνευματικοί, εἴμαστε ἐξίσου σαρκικοί, ὅπως οἱ πιστοί τούς ὁποίους καλούμαστε νά τούς ὁδηγοῦμε.
Ὑπάρχουν καί στά μοναστήρια Πνευματικοί οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάζουν τούς πιστούς. Ὑπάρχουν καί παντρεμένοι ἱερεῖς, προσπαθοῦν νά κάνουν ἕνα θεάρεστο ἔργο ἀλλά, πολλές φορές, μερικοί ἀπό τούς συναδέλφους ἱερεῖς τούς κουτσομπολεύουν καί τούς περιφρονοῦν. Οἱ καλοί κάνουν τό καθῆκον τους πολύ καλά καί βλέπουν τό ἀποτέλεσμα τῆς προσπάθειάς τους.
3. Ὁ Πνευματικός εἶναι ὁ ψυχικός ἰατρός καί ἀπ᾿ αὐτόν ἐξαρτᾶται  περισσότερο ἡ σωτηρία τῶν χριστιανῶν. Ὁ Πνευματικός πρέπει νά εἶναι καί ἕνας καλός ψυχολόγος, γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Πρέπει νά ἔχει ἐμπειρία καί μακροχρόνια παρατηρητικότητα καί νά συμβουλευτεῖ γιά τό ἔργο του κι ἄλλους πιό ἔμπειρους Πνευματικούς.
Ὁ Πνευματικός ἔχει στήν χριστιανική Κοινότητα τόν ἴδιο ρόλο μέ τόν ἰατρό στήν κοινωνία. Ἐκεῖνος θεραπεύει σώματα κι αὐτός σώζει ψυχές. Ὁμοιάζει ἐπίσης μέ τόν πλοίαρχο, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ τό πλοῖο στό λιμάνι, προφυλάγοντάς το ἀπό κάθε ἐμπόδιο καί κίνδυνο.
4. Νομίζω ὅτι μερικοί ἄνθρωποι δέν μποροῦν μέ τίποτε νά εἶναι Πνευματικοί. Κάποιος μπορεῖ νά γίνει καλός Πνευματικός μόνο ὅταν ἔχει γίνει πνευματικός ἄνθρωπος. ὍτἌν ὁ ζῆλος καί ἡ ἄσκησή του ἔχουν δωρίσει τήν ἐσωτερική γαλήνη, μέ τήν ὁποία μπορεῖ νά εἰσδύει στά μυστήρια τῆς ἐρχομένης πρός αὐτόν ψυχῆς, γιά νά βρεῖ παρηγοριά. Γιά νά φτάσει σ᾿ αὐτήν τήν ψυχική γαλήνη βοηθάει πολύ ἡ μαθητεία καί ἡ διαβίωση κοντά σ᾿ ἕναν πνευματικό ἄνθρωπο. Ἐπίσης ἡ μελέτη ἀσκητικῶν καί πατερικῶν βιβλίων, τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων: Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, Ἰωάννου τοῦ Κλίμακος, Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τό Γερροντικό, ἡ Φιλοκαλία καί ἄλλα.
Χωρίς τήν κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων δέν μπορεῖ κανένας ἄνθρωπος νά εἶναι ἀληθινός χριστιανός. Ἡ κοινωνία τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου δέν εἶναι δυνατή, χωρίς τήν ἐξομολόγηση. Ἡ ἐξομολόγηση γίνεται μόνο στόν Πνευματικό. Νά, ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ στήν χριστιανική Κοινότητα. Εἶναι ὁ μεσίτης – ο μοναδικός μεσίτης – τῶν ἀνθρώπων στόν Χριστό.
5. Νομίζω ὅτι ἕνας  Πνευματικός δέν καταρτίζεται μόνο μέσω σπουδῶν, ἀλλά περισσότερο διά μιᾶς μακροχρόνιας ἐμπειρίας, διά μιᾶς τέλειας γνώσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅλων τῶν ἀποφάσεων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν Ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων μέ ἕνα ἤπιο, ταπεινό καί ὑπομονετικό χαρακτῆρα καί, πάνω ἀπ᾿ ὅλα, διά μιᾶς ἁγίας καί σωστῆς ζωῆς. Ἔχω γνωρίσει πολλούς Πνευματικούς μέ ἁγία ζωή.
6. Ὁ Πνευματικός πρέπει νά κάνει πολλές ἀγαθές πράξεις καί νά ἔχει μία ἐξαιρετική ἁγιότητα, νά ζεῖ ἀκόμα πιό πνευματικά ἀπό τούς ἱερεῖς μέ τούς ὁποίους συλλειτουργεῖ καί διαβιώνει μαζί. Νά ζεῖ μία πνευματική ζωή, νά ἔχει θεραπευμένα καί νικημένα τά πάθη του, συμβουλευόμενος μόνο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι μόνο ἔτσι μπορεῖ νά θεραπεύσει τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων. Ὅπως ἕνας ἰατρός εἰδικεύεται σ᾿ ἕνα ὡρισμένο τομέα, ἔτσι καί ὁ ἱερέας πρέπει ν᾿ ἀποκτήσει τίς γνώσεις τῆς πνευματικότητας.
Πῶς μπορεῖ νά διαμορφωθεῖ ὁ πρωτότυπος Πνευματικός; Στήν Θεολογική Σχολή δίχως ἄλλο θά ἔπρεπε νά λειτουργεῖ καί ἕνα εἰδικό μάθημα, τό ὁποῖο νά εἰδικεύει τόν ὑποψήφιο ἱερωσύνης στό ἔργο τῆς πνευματικότητας (πνευματτικῆς πατρότητας), τό ὁποῖο μάθημα νά τό ἀκολουθοῦν μόνο ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀποδείξει ὅτι συνειδητοποιοῦν πλήρως τήν ἀποστολή τους. Ν᾿ ἀποκλειστοῦν ἀπό τήν θεολογία ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, μέ τήν συμπεριφορά τους, δέν καταλαβαίνουν τόν ὑψηλό βαθμό πού θά πρέπει νά κατέχουν στήν κοινωνική ζωή. Νά μή ἐπιτρέπεται νά εἶναι μέλη ὁποιουδήποτε κόμματος – ἐπειδή ἔτσι λέει καί ὁ Κύριος – πολλοί οἱ κλητοί, ὀλίγοι οἱ εκλεκτοί.
7. Στόν Πνευματικό του πρέπει νά εἶναι ἕνας ἡλικιωμένος, σεβαστός ἱερέας, ὁ ὁποῖος ζεῖ μόνο μέ καί γιά τόν Θεό, δέν εἶναι εὐτρἀπελος, ἐριστικός, πλεονέκτης, διότι μόνο ἄν εἶναι ἐνάρετος μπορεῖ νά ἐπηρεάσει καλά τόν χριστιανό. Ξέρω μία επαρχία ὅπου οἱ ἱερεῖς γίνονται καί πνευματικοί δέκα χρόνια μετά τήν χειροτονία τους.
8. Ἡ γνώμη μου περί τοῦ Πνευματικοῦ; Εἶναι τό μαγικο κλειδί. Θεωρῶ ὅτι ὁ καλός Πνευματικός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ξέρει ἀπ᾿ ὅλα. Ἡ ζωή εἶναι πολύπλοκη καί ὅποιος δέν τήν γνωρίζει σέ ὅλα τά μυστήρια της, δέν μπορεῖ νά ἐπιλύσει οὔτε τά προβλήματα τοῦ μετανοημένου χριστιανοῦ. Ὁ Πνευματικός πρέπει νά εἶναι ἁγιασμένος καί τελειωμένος ἄνθρωπος διά τῆς πίστης στόν Θεό. Χρειάζεται πολλή μελέτη, πολλή προγύμναση, νά εἶναι ἔμπειρος γνώστης πολλῶν ἐπιστημῶν, νά καταλαβαίνει τήν ζωή σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις της, ἀπό τό κύτταρο καί τό ἠλεκτρόνιο μέχρι τόν ἥλιο, ἀπό τίς κρυφές καταστάσεις τοῦ ἠλίθιου χριστιανοῦ μέχρι τήν ἐπιστημονική αἴγλη τῶν εὐφυϊῶν ἀνθρώπων.
 Ἄν ὑπῆρξαν μεταξύ μας πνευματικοί, ἱερεῖς καί ἐπίσκοποι, γιά ὅλους τούς πλανεμένους σύγχρονους λόγιους πού ζοῦν στόν κοινωνικό λαβύρινθο ἑνός ἀπνευμάτιστου κόσμου, δέν μποροῦμε νά φανταστοῦμε πῶς θά ἐσπέρναμε στό ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ  ἔθνους.
Ἡ ἀπασχόληση νά εἶναι ἡ φύση καί ἡ ψυχή, ἀλλά σέ ὅλα νά εἶναι νικητής ὁ Τριαδικός Θεός. Μόνο ἔτσι ὁ Πνευματικός θά νικήσει τά στοιχεῖα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δίνοντας στό χριστιανό τήν δυνατότητα τῆς ψυχικῆς του ἐλευθερίας. Ὅμως νά μήν ὑπερηφανευτεῖ, νά μήν εἶναι κενόδοξος, διότι ὁ πιό τέλειος ἄνθρωπος εἶναι μέσα του ἕνας ταλαίπωρος ἁμαρτωλός. Ἄρα ἡ ζωή μας συμβουλεύει νά εἴμαστε ἀνεξίκακοι. Ὅποιος γνωρίζει καλύτερα τήν ζωή εἶναι ὁ πιό συγχωρητικός ἄνθρωπος. Ἐδῶ εἶναι τό κρίσιμο σημεῖο.
Ὁ Πνευματικός, μέ τήν εὐθύνη πού ἔχει, πρέπει νά χρησιμοποιεῖ μέ τέτοιο τρόπο τίς ψυχικές καταστάσεις, ὥστε κάθε χριστιανό νά τόν ἀνυψώνει πρός τόν Θεό. Ἔτσι ὅλοι οἱ πιστοί του θά ἔχουν ἕνα ἀνυψωμένο ἠθικό στό πόλεμο τους μέ τόν σατανᾶ. Ὁ καλός Θεός νά θριαμβεύσει πάντα διά τοῦ ἱερέα.
Ἔχουμε τήν δύναμη νά τούς διαμορφώσουμε; Ναί. Ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι ζωντανά παραδείγματα γιά μᾶς. Σύμφωνα μέ τέτοια ἱερά παραδείγματα πρῶτα εἶναι ὁ ἐπίσκοπος. Δικό του εἶναι τό καθῆκον νά κάνει Πνευματικό τόν ἱερέα. Ἡ ζωή δέν εἶναι διήγημα ἤ μυθιστόρημα, ἀλλά εἶναι πραγματικότητα. Εἶναι εὔκολο νά γράψεις ἐξιδανικεύοντας μία ποθητή καί περισσότερο φανταστική κατάσταση. Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ἕνας σέ μιά ἐπαρχία κι ἔχει ὅλα τά μέσα νά μορφωθεῖ ὡς Πνευματικός κι, ἀφοῦ ἀποκτήσει τήν πληρότητα τῆς θείας Χάριτος, νά δώσει ἀπ᾿ αὐτό τό δῶρο σέ ὅλους τούς ἱερεῖς, ὄχι μόνο διά τῆς χειροτονίας τους (μία φορά στήν ζωή τους), ἀλλά διά μιᾶς ἀδιάλειπτης προσωπικῆς ἐπαφῆς! Κάθε ἡμέρα νά δίνει ἀπό τήν Χάρη τῆς πνευματικῆς του πατρότητας στούς ἱερεῖς του.
Ὤ! Πόσο ἐσφαλμένα ἑρμηνεύεται ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου - εὐκαίρως ἀκαίρως (Β΄ Τιμ. 4, 2), ὅταν ἐλέγχεις τήν ζωή τῶν ἱερέων! Δέν θέλω νά κατακρίνω. Ἔχω τήν πεποίθηση ὅτι τό Ἱερατεῖο εἶναι ἔτσι ὅπως εἶναι, ἐπειδή ἔτσι τό θέλει ἡ κοινωνία. Αὐτό ἀκολουθεῖ πιστά τήν κοινωνία. Ἀλλά δέν εἶναι σωστό. Ὁ Πνευματικός εἶναι τά πάντα γιά ὅλους, ὅταν βρεῖ διά τῆς πίστεώς του τόν δρόμο πρός τήν καρδιά τοῦ καθἑνός, προσφέροντας στόν μετανοημένο χριστιανό τήν λυτρωτική λύση, σέ ὁποιαδήποτε ἄθλια κατάσταση νά βρεθεῖ ἐκεῖνος. Γι᾿αὐτό ἀπαιτεῖται πειθαρχία τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς καί ὁ Πνευματικός νά βρίσκεται κάθε λεπτό ὑπό τήν καθοδήγηση τῆς μεγάλης ψυχῆς τοῦ ἐπισκόπου, ὁ ἄρχοντας τῆς πειθαρχίας στήν ἐπαρχία του. Ὅταν γνωρίσει καλά τήν χριστιανική δογματική διδασκαλία καί ὑπακούει στήν πειθαρχία τοῦ ἐπισκόπου του, ἐνῶ  ἐκεῖνος εἶναι καλός ποιμένας καί καθοδηγητής, τότε ὁ Πνευματικός ἔχει πολύ δύναμη καί μπορεῖ νά ἐπιτελεῖ στήν ἐνορία του τό θέλημα τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ. Ναί χρειάζεται βέβαια προσωπική ἐλευθερία, ἀλλά στά πλαίσια τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς ποιμαντικῆς διακριτικότητας, τῆς καθαρῆς συνείδησης καί τῆς ἀληθινῆς ὑπακοῆς. Ὅλα αὐτά μπορεῖ ὁ ἐπίσκοπος νά τά οἰκειοποιηθεῖ ἀπό τήν ζωή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί μετά νά τα δώσει ἀποφασιστικά στούς ἱερεῖς του. Ἀλλιῶς τά πράγματα θά χειροτερεύσουν ὅλο καί περισσότερο.
9. Ὁ Πνευματικός μπορεῖ νά μορφωθεῖ διά τῆς γνώσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τοῦ  συνεχοῦς διαβάσματος τῶν πνευματικῶν καί πατερικῶν κειμένων. Σ᾿ ἐμᾶς οἱ μετανοημένοι χριστθανοί εἶναι κυρίως ταλαίπωροι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐπιζητοῦν τήν παρηγοριά. Ἄν εἶναι ἁμαρτωλοί, χρειάζονται ἕνα στήριγμα γιά τήν γρήγορη ἐπανόρθωσή τους. Τά παραδείγματα ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη εἶναι τά πιό κατάλληλα γιά τήν δικαίωση καί τήν παρηγοριά τους. Ὁ Ἰωσήφ, ὁ Ἰώβ, ὁ Δαβίδ, ὁ Ἠλίας καί οἱ υἱοί αὐτοῦ, ὁ Σαούλ κτλ εἶναι παραδείγματα τά ὁποῖα δέν ἔχουν παρομοίωση στήν παγκόσμια λογοτεχνία. Συνιστῶ, μετά ἀπό τήν ἁγία Γραφή, τό Συναξάρι (τουλάχιστον αὐτό πού βρίσκεται στά Μηναῖα).
Ἡ λαϊκή διεθνής λογοτεχνία, τά πασίγνωστα μυθιστορήματα, ἰδιαίτερα τά λεγόμενα ψυχολογικά, μποροῦν νά διαβαστοῦν. Ἡ γνώμη μου εἶναι ὅτι κάθε ἱερέας θά ἔπρεπε πρῶτα νά διαβάσει ἀπό τά συγγράμματα τοῦ Ντοστοιεύσκη, τουλάχιστον τά ἀδέλφια Καραμαζόβ, Ἔγκλημα καί ποινή, καί ό ὁ ἠλίθιος. Προσφέρουν περισσότερα ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη ψυχολογική μελέτη. Στίς ἱερατικές συνάξεις θά ἤθελα νά βάλλω ὡς θέμα– ὁ χαρακτηρισμός του…(τάδε) ἀπό τό μυθιστόρημα … τοῦ Ντοστογιέβσκυ. Θά συνιστοῦσα ἀκόμα κάτι, ἀλλά φοβᾶμαι νά μή παραξηγηθῶ. Οἱ πτυχιοῦχοι νά χειροτονοῦνται μόνο μετά ἀπό ἕνα χρόνο στό στράτευμα. Πουθενά ἀλλοῦ δέν γνωρίζονται καλύτερα οἱ ἄνθρωποι ὅσο στόν στρατό, ὅπου δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει ἀλλοῦ καλύτερη ψυχολογία.
Ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ εἶναι νά φέρει στόν κόσμο ὅσο γίνεται περισσότερη εἰρήνη. Τήν εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἑαυτό του, μέ τόν Θεό, μέ τούς οἰκείους του καί μέ τόν κόσμο ὁλόκληρο. Διά τοῦ ἐπιτιμίου, ὁ Πνευματικός μπορεῖ νά εἶναι κι ἕνας καλός σύμβουλος στά οἰκονομικά θέματα τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν τῆς ἐνορίας του.
10. Οἱ σύγχρονοι Πνευματικοί δέν εἶναι ἐκπαιδευμένοι, ὅσο θά ἔπρεπε. Ἡ ἀγωγή τους περισσότερο εἶναι μία αὐτοεκπαίδευση, χωρίς καμία θεολογική μεθόδευση. Ἔχω παρατηρήσει πολλές ἀποκλίσεις στό τρόπο τῆς ἐξομολόγησης στόν ἕνα καί  στόν ἄλλο ἱερέα.
11. Ὁ μακαριστός ἐπίσκοπος Ρωμανός Τσιορογκαρίου, ὅταν ἦταν διευθυντής καί καθηγητής στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀράντ εἶχε ὡς γνωμικό, τό ὁποῖο ἐπανάλάμβανε συχνά, τήν ἑξῆς ὡραία φράση: ὁ ἀληθινός ἱερεύς φαίνεται τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης. Ἔχω υἱοθετήσει κι ἐγώ αὐτήν τήν πεποίθηση, διότι πραγματικά τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης ὁ ἱερέας πρέπει νά ἐνδιαφερθεῖ μέ ὅλη τήν ψυχή του γιά τήν σωτηρία τῶν πνευματικῶν του τέκνων, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη πλευρά τῆς θείας διακονίας του. Γι᾿ αὐτό νομίζω ὅτι ἕνας  ὄντως καλός Πνευματικός δέν μπορεῖ νά μορφωθεῖ, ἄν δέν εἶναι γεννημένος γι᾿ αὐτό τό πρᾶγμα. Μπορεῖ νά εἰδικευτεῖ σχετικά διά τῆς θεολογικῆς ἐκπαίδευσης σ᾿ αὐτή τήν κατεύθυνση, ἀλλά μόνο ἄν τόν ἔχει πλάσει ὁ Θεός μέ μία κατάλληλη ψυχή γιά τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης. Ὅπως ἀστὴρ γὰρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ (Α΄Κορ.15,41), ἔτσι διαφέρουν μεταξύ τους καί οἱ ἱερεῖς, ἰδιαίτερα οἱ Πνευματικοί. Πρέπει, ὅμως, ὅλοι νά μελετοῦν αὐτή τήν βασική πλευρά τῆς ἱερωσύνης τους, γιά νά ἐξοπλίσουν τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καί τῆς πνευματικής πατρότητας μέ ψυχολογικές γνώσεις καί μέ διδάγματα χριστιανικῆς ἠθικῆς. Καί ἀκόμα μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τόν Πνευματικό. Ὅπως ὁ καλός παιδαγωγός δέν μπαίνει ἀδιάβαστος στό μάθημά του, οὔτε κι ὁ Πνευματικός ἀρχίζει νά ἐξὁμολογεῖ χωρίς νά συλλογισθεῖ μέσα του, τίι νά κάνει καί πῶς νά ἑτοιμάζεταιγιά τήν τήν ἐξομολόγηση τῶν πιστῶν.
12. Ἔχω δεῖ πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐπῆγαν στά μοναστήρια θέλοντας νά ἐξὁμολογηθοῦν τίς ἁμαρτίες τους, ἀλλά  ἐγύρισαν στό σπίτι τους ἀπαρηγόρητοι, διότι πολλές φορές κι ἐκεῖ  ἡ ἐξομολόγηση γίνεται πρόχειρα καί ἄκριτα.
Πῶς μπορεῖ νά διαμορφωθεῖ ὁ πρωτότυπος Πνευματικός; Διά θεολογικῆς ἐκπαίδευσης ἀπό πολύ καταρτισμένους καθηγητές καί διά πραγματικῆς, ὄχι ψεύτικης πνευματικότητας, πού νά βασίζεται στό Εὐαγγέλιο καί στήν πατερική παράδοσι τῶν Ἁγίων καί ἀσκητῶν μας. Τό λέω εἰλικρινά ὅτι στήν θεολογική σχολή δέν ἄκουσα κάτι περί τοῦ Πνευματικοῦ καί τοῦ  ἔργου του, οὔτε ἤξερα ὅτι ὑπάρχει καί πῶς πρέπει νά εἶναι αὐτός, ἀλλά ἔμαθα μετά τήν χειροτονία μου, ἀπό ἡλικιωμένους ἱερεῖς, μέ λιγώτερες σπουδές ἀπό τούς σημερινούς, ἀλλά μέ πίστη τουλάχιστον ὡς κόκκον σινάπεως (Ματθ. 17, 20). Μορφωμένος μ᾿ αὐτό τόν τρόπο, ὁ Πνευματικός θά κατηχήσει καί τούς πιστούς του. Ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ στήν χριστιανική Κοινότητα εἶναι πολύ σπουδαῖος, διότι καταρτίζει τόν χαρακτῆρα των πού θά εἶναι οἱ αὐριανοί πολίτες καί χριστιανοί τῆς κοινωνίας καί Ἐκκλησίας μας.
13. Ἐγνώρισα μόνο ἕνα πρότυπο Πνευματικοῦ στήν ζωή μου. Καί ἡ ἐξομολόγηση σ᾿ αὐτόν εἶναι ἕνα πραγματικό χριστιανικό πανηγύρι γιά μένα καί γιά τούς συμφοιτητές μου. ἮτἌν ὁ Πνευματικός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Λυκείου τοῦ Σιμπίου, ὁ πατήρ Δημήτριος Κουντσάνου. Σέ καθήλωνε μέ τήν δύναμη τοῦ λόγου του καί τίς συμβουλές του πῶς νά πράττεις τό καλό. Εἶχε τήν δύναμη νά βοηθήσει τόν μετανοημένο χριστιανό νά διαλέξει τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ἀπ᾿ αὐτόν ἔμαθα πολλά γιά τό πώς νά ἐξὁμολογῶ τούς πιστούς μου.
14. Ἔχω τήν ἀκράδαντη πεποίθηση ὅτι ἡ ἐπιτέλεση τῆς ἱερατικῆς ἀποστολῆς εἶναι πιό δύσκολη ἀκριβῶς σ᾿ αὐτό τό σημεῖο, δηλαδή νά εἶσαι Πνευματικός. Εἶναι ὁ ἄξονας τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τοῦ ἱερέως.
Ἔχω καί τήν θλιβερή πεποίθηση ὅτι τό σύγχρονο ἱερατεῖο δέν καταρτίζεται ἱκανοποιητικά σ᾿αὐτό τό σημεῖο τῆς ποιμαντικῆς μας κλίσης, λόγῳ τῆς ἀπειρίας καί τῆς βιάσύνης μέ τήν ὁποία ἐξὁμολογοῦμε.
Ὁμολογῶ ὅτι δέν μπορῶ νά ὑποδείξω ἕνα σύγχρονο πρότυπο Πνευματικοῦ. Παρότι κι ἐγώ ἐξὁμολογοῦμαι μία φορά τόν χρόνο, ποτέ δέν αἰσθάνθηκα ἐκείνη τήν ψυχική ἀγαλλίαση καί εὐχαρίστηση τήν ὁποία φανταζόμουν ὅτι πρέπει νά αἰσθανθεῖ ὁ ἄνθρωπος μετά τήν ἐξομολόγηση, σάν ἕνα ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου.
Γι᾿ αὐτό σχεδόν πάντα ἔμεινα μέ τό συναίσθημα ὅτι κάτι λείπει, ὅτι δέν εἰσέδυσα στήν οὐσία αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου, ὅτι ἡ ἐπιτέλεσή του δέν ἦτἌν ὁλοκληρωτική. Μήπως ἔφταιγα ἐγώ ἤ ἦταν καί λάθος τῶν Πνευματικῶν μου; Μᾶλλον καί τά δύο. Θυμᾶμαι μέ νοσταλγία τόν Πνευματικό μου ἀπό τήν θεολογική σχολή, τόν π. Δημήτριο Κουντσάνου, καθηγητή μουσικῆς, συγχωρεμένος τώρα, ὁ ὁποῖος μέ μαγνήτισε ἀπό τήν ἀρχή μέ μία καλωσύνη πού δέν συνάντησα ἀλλοῦ πουθενά. Εἶχε πατερική σοβαρότητα, κατανόηση γιά τά λάθη τῆς νεότητας, οἱ νουθεσίες του ἔμπαιναν μέσα στήν καρδιά μας. Ἀπό τότε δέν συνάντησα ἄλλο τέτοιον Πνευματικό.
Ἡ ἔλλειψη ἑνός τέτοιου Πνευματικοῦ ἔχει συντελέσει στό γεγονός ὅτι κι ἐγώ εἶμαι ἀβέβαιος κι ἔχω πολλές ἀμφιβολίες, ὅταν ἐξὁμολογῶ τούς πιστούς. Ἔχω τό συναίσθημα ὅτι δέν γνωρίζω πῶς νά εἰσδύω, πῶς νά μπαίνω πιό βαθιά στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ. Παρατηρῶ μερικές φορές μία ψυχρότητα, μία δυσπιστία ἤ ἀκόμα κι ἕναν φόβο ν᾿ ἀνοίγουν διάπλατα μπροστά στήν καρδιά μου! Καί ἀναρωτιέμαι ποιά εἶναι ἡ αἰτία; Εἶναι ὅτι ἐμένα κανένας δέν  μ᾿ ἔμαθε νά ἐξὁμολογῶ! Ἄρα γε κάνω καλό; Κάνω κακό; Προσπαθῶ νά χρησιμοποιῶ αὐτό τό ἱερό Μυστήριο πρός σωτηρίαν τοῦ πιστοῦ, ἀλλά μερικές φορές αἰσθάνομαι ὅτι ἡ ἐξομολόγηση παραμένει στήν ἐπιφάνεια καί ὅτι ἀλλιῶς θά ἔπρεπε νά ἐπιτελεστεῖ γιά νά ἔχει τά ποθούμενα ἀποτελέσματα. Πῶς; Νομίζω ὅτι ἐδῶ ἔχουμε ἕνα πρόβλημα αὐτόεκπαίδευσης. Ἡ ψυχική προετοιμασία τοῦ Πνευματικοῦ, πρίν ἀρχίσει τήν ἐξομολόγηση τῶν πιστῶν, ἔγκειται: Σέ διαλογισμούς σχετικά μ᾿ αὐτό τό μυστήριο, σέ βαθειές σκέψεις περί τῆς κατάλληλης διαδικασίας, στήν μελέτη τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀκόμα καί μία κωδικοποίησή τους γιά τήν καλύτερη χρῆση τους, στίς θεῖες ἐντολές καί σέ ἄλλους κα΄νονες ἄλλη οἱ κανόνες.

~**  Συμπερασματικά
 Τό πιό δύσκολο καί ἀφρόντιστο πρόβλημα στήν θεολογική παιδεία εἶναι ἡ πνευματική πατρότητα. Ἔχω συγκεντρώσει ἐδῶ τίς γνῶμες μερικῶν ἀπό τούς συγχρόνους Πνευματικούς. Εἶναι διαφωτιστικές ὄχι μόνο διά τῆς ποικιλίας τους, ἀλλά ἰδιαίτερα διά τῆς ὁμοφωνίας τους σχετικά μέ τόν ἐξαιρετικό ρόλο τόν ὁποῖο πρέπει νά παίζει ὁ Πνευματικός στήν χριστιανική Κοινότητα.
Ὁ Πνευματικός εἶναι ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος. Ἡ Ἐκκλησία τόν καλεῖ μέ τό ὄνομα Πνευματικό πΠατέρα καί πνευματικό ἄνδρα καί Οἰκονόμο τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ  ἔργου τῆς μετανοίας». Ἡ ἀνώτερη κλῆση του εἶναι πρῶτον νά εἶναι ὁ ἴδιος γεμᾶτος ἀπό Πνεῦμα Ἅγιον καί δεύτερον αὐτό τό πνεῦμα νά τό μεταδίδει καί στούς πνευματικούς του μαθητές.
Δὴ διπλᾶ ἐν πνεύματί σου ἐπ᾿ ἐμέ  (Βασιλειῶν Δ΄ 2, 9), εἶπε ὁ Ἐλισσαῖος πρός τόν πνευματικό του Πατέρα, τόν Ἠλία. Σ᾿ αὐτά τά λόγια ἐκφράζεται κἄπως ἡ ἀρχή τῶν ἐπικοινωνούντων δοχείων. Τό νερό ἀνεβαίνει στό ἴδιο ἐπίπεδο σέ ὅλα τά δοχεᾶα μέ τά ὁποῖα συγκοινωνεῖί. Τό ἴδιο καί τό πνεῦμα, μεταβιβάζεται διά μαθητείας καί ξεχύνεται ἀπό τήν μία ψυχή στήν ἄλλη, ὅπως τό νερό σέ τέτοια δοχεῖα. Σ᾿ αὐτήν τήν ἀρχή περιέχεται καί κρύβεται τό μυστήριο τῆς πνευματικῆς πατρότητας. Δέν μπορεῖς νά δώσεις κάτι πού δέν κατέχεις καί ὅ,τι ἔχεις πρῶτα τό δέχθηκες καί τό ἐγκολπώθηκες ἐσύ...
Ποιά εἶναι τά καθήκοντα τοῦ Πνευματικοῦ πρίν, κατά τήν ὥρα καί μετά τήν ἐξομολόγηση;
Πρίν τήν ἐξομολόγηση ὁ Πνευματικός πρέπει νά ἑτοιμαστεῖ τουλάχιστον, ὅπως ἑτοιμάζεται γιά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, γιά τό κήρυγμα καί ἀκόμ περισσότερα ἀπ᾿ αὐτά. Γιά τό κήρυγμα φτάνει μία προετοιμασία διά τοῦ διαβάσματος καί τοῦ διαλογισμοῦ. Γιά τήν Θεία Λειτουργία χρειάζονται ὡρισμένες εὐχές καί ἐγκράτεια. Ἡ ἁγία ἐξομολόγηση  ἀπαιτεῖ ὅλα αὐτά καί ἰδιαίτερα τήν νηστεία καί τήν προσευχή. Ἡ πνευματική πατρότητα εἶναι ἀποκόλληση ἀπό ὅ,τι τό ἐφήμερο καί σαρκικό. Εἶναι ἐμπειρία μέσα στήν αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο ἁγιάζει τά πάντα τά ἔχοντα σχέσι τόν Θεό. Γιά νά φτάσουμε στόν βαθμό τῆς ἁγιότητας, δηλαδή στήν πνευματική τελειότητα χρειαζόμαστε τίς ἀσκήσεις τῆς νηστείας καί τῆς  ἀδιάλειπτης προσευχῆς.
Πρίν ἐξὁμολογήσει τούς πιστούς, ὁ Πνευματικός ὀφείλει νά ἐξασκήσει τίς πνευματικές ἀσκήσεις στίς ὁποῖες  ὑποβάλλει τούς πνευματικούς του υἱούς. Ὁ ἴδιος πρέπει πρῶτα νά ἐξὁμολογηθεῖ, νά νηστέψει καί νά προσεύχεται ὅσο περισσότερο γίνεται, ὥστε ἡ πνευματική ζωή νά πηγάζει ἀπ᾿ ὅλη τήν φύση του. Ὁ ἀνέτοιμος Πνευματικός δέν μπορεῖ νά ἐξὁμολογήσει, οὔτε μπορεῖ νά κηρύξει ἤ νά τελέσει τήν Θεία Λειτουργία, χωρίς νά ὑποστῆ πνευματική πτῶσι.
Τήν ὥρα τῆς ἐξὁμολογήσεως ὁ Πνευματικός ἔχει τήν ἀποστολή τοῦ ἱερέα-κριτή, ἱερέα-διδασκάλου καί ψυχικοῦ ἰατροῦ. Ὡς κριτής, ἀκούει μέ προσοχή, ὑπομονή, ἀγάπη καί εὐλάβεια τήν ἐξομολόγηση τῶν μετανοημένων πιστῶν. Διά καταλλήλων ἐρωτήσεων τούς βοηθεῖι νά βγάλουν τό κακό ἀπό τήν ψυχή τους κι ἔτσι νά ἀνακτήσουν τήν ἐσωτερική τους ἐλευθερία.
Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται νά ἔχει ὁ Πνευματικός στήν ἐξέταση μέσω ἐρωτήσεων, γιά νά γίνει αὐτή φιλικά, μέ πνεῦμα πραότητας καί καλωσύνης, μέ σύνεση καί σεμνότητα. Ἀκόμη νά μήν ἐρωτᾶ λεπτομέρειες οἱ ὁποῖες δέν ὑπάγονται στό μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης. Νά φυλάγεται ἀπό δύο ἀκρότητες:  τήν ἐπιφανειακή καί βιαστική ἐξομολόγηση καί τήν πολύ ἀναλυτική ἐξομολόγηση, γιά νά μή γίνει αὐτή οὔτε κενολογία, οὔτε βάσανο. Σ᾿ αὐτούς τούς πιστούς,πού ἔχουν ἐξὁμολογηθεῖ εἰλικρινά, τούς συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες. Στούς ἀνάξιους ὅμως ἀρνεῖται τήν συγχώρηση ἤ τήν ἀναβάλλει.
Ὡς διδάσκαλος ὁ Πνευματικός ἱερέας ἔχει καθῆκον νά συμβουλεύει, νά παρηγορεῖ καί νά μαθαίνει τούς χριστιανούς, ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία καί εἶναι ἀναγκαῖα γιά τήν σωτηρία. Νά τούς ἀπαλλάττει ἀπό τυχόν ἀμφιβολίες καί νά τούς ὑποδεικνύει ποιές εἶναι οἱ ὑποχρεώσεις τους σάν χριστιανῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τοῦ πλησίον καί τοῦ ἑαυτοῦ τους. Γενικά θά ἐκτελεῖ τήν προφητική ἀποστολή ἔτσι, ὅπως πρέπει, σύμφωνα μέ τά δόγματα καί τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας.
Ὡς ἰατρός ψυχῶν ὁ Πνευματικός ἱερέας πρέπει νά εἶναι κι ἕνας καλός ψυχολόγος. Νά γνωρίζει τά μυστήρια καί τά πάθη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, τίς αἰτίες τῶν νόσων καί τούς τρόπους θεραπείας τους. Ἡ πειθαρχία καί ἡ ψυχοθεραπευτική εἶναι τό πιό σπουδαῖο κεφάλαιο κοινωνικῆς ὑγιεινῆς σέ ποιμαντικό ἐπίπεδο.
Δι᾿ ἀσκήσεων, συζητήσεων, διαλογισμῶν καί πνευματικῶν ἀναγνωσμάτων, διά προσευχῆς καί νηστείας, μέσω τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί τῆς προσωπικῆς του πνευματικῆς πάλης, ὁ Πνευματικός πρέπει νά ἐλευθερώσει τήν ἠθική προσωπικότητα τοῦ πιστοῦ ἀπό τήν τυραννία τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς του καί νά τόν βοηθήσει νά μεταμορφωθεῖ. Νά ἐξασφαλίζει τήν ψυχική καί σωματική ὑγεία τῶν πνευματικῶν του τέκνων, ἰδού ἡ διακονία ἀποστολή τοῦ ἁγίου Πνευματικοῦ.
Μετά τήν ἐξομολόγηση ὁ Πνευματικός ὀφείλει νά θεωρεῖ ἀπαράβατο τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξὁμολογήσεως καί ν᾿ ἀγρυπνεῖ, ὥστε τά πρόβατα τοῦ πνευματικοῦ του ποιμνίου νά μήν πλανηθοῦν ξανά.

****  Περί τοῦ ἐπιτιμίου
1. Ἐφ᾿ ὅσον ἐξὁμολογήθηκε ἀπό καρδίας, ὁ μετανοημένος πιστός συγχωρήθηκε ἀπό τόν Θεό. Παραμένει ὅμως ἡ ροπή τῆς ἁμαρτίας (δηλαδή ἡ συνήθεια) καί πρέπει νά δεχτεῖ ἕνα ἐπιτίμιο, διά τοῦ ὁποίου ν᾿ ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τήν ροπή ἡ ὁποία τόν σπρὠχνει ξανά στήν ἁμαρτία.
Ὁ πιστός πρέπει νά ὑποχρεωθεῖ νά κάνει μετάνοιες, νά διαβάσει εὐχές, νά νηστέψει στίς καθωρισμένες ἀπό τήν Ἐκκλησία ἡμέρες, νά κάνει ἐλεημοσύνη, νά ἐκκλησιάζεται συχνά, ν᾿ ἀπαγορευθεῖ νά κοινωνήσει γιά ἕνα διάστημα καί ν᾿ ἀποφύγει, ὅσο μπορεῖ,  τίς παλαιές του ἁμαρτίες.
Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἐπιτιμίου εἶναι νά βγάλει τήν κακή ροπή ἀπό τόν ἄνθρωπο καί νά τόν ὁδηγήσει σέ ὁμόνοια μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πνευματικός πού θά ἐπιβάλλει τό ἐπιτίμιο, δέν ἐπιτρέπεται ν᾿ ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τούς καθιερωμένους ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες Κανόνες, ὥστε μή τυχόν βλέποντας ὁ πιστός ὅτι τό τάδε ἐπιτίμιο εἶναι εὔκολο, πιστέψει ὅτι καί ἡ ἁμαρτία δέν ἔχει μεγάλη βαρύτητα καί θά μποροῦσε ἔτσι νά παραμένει στίς ἴδιες κακές του πράξεις.
Ὑπάρχουν καί χριστιανοί πού ἔπεσαν σέ φοβερές ἁμαρτίες καί τούς βασανίζει σκληρά ἡ συνείδησή τους. Ἄν ἐξὁμολογηθοῦν, δέν αἰσθάνονται ἐσωτερική ἐλάφρωση ἐάν δέν κάνουν κι ἕνα ἐπιτίμιο. Ὅσο πιό μεγάλη εἶναι ἡ γάγγραινα τῆς ἁμαρτίας, τόσο καί ἡ εγχείριση εἶναι πιό δύσκολη καί ἡ τομή βαθειά. Ἀλλά γιά ν᾿ ἀποφύγει τόν θάνατο εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐγχείριση. Ὁ πιστός πού μετενόησε μέ θερμή καρδιά δέχεται καί ἐλαφρώτερο ἐπιτίμιο.
2. Τό μεγαλύτερο ἐπιτίμιο πού πρέπει νά δεχθεῖ ὁ μετανοημένος πιστός  εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία τοῦ προκαλεῖ τύψεις ἐπειδή τήν εἶχε κάνει. Πιστεύω ὅτι ἡ πίστη καί ἡ ὑπακοή τῶν πιστῶν εἶναι ἀσθενική μπροστά στόν Πνευματικό, γι᾿ αὐτό δέν μπορῶ νά εἶμαι πολύ αὐστηρός ἀπέναντί τους. Ἀντίθετα φορτώνω βάρος στήν ψυχή μου κι αὐτό δέν ὠφελεῖ καθόλου τόν χριστιανό. Δίνω ἐλαφρά ἐπιτίμια μέ μεγάλη διάρκεια, γιά νά ὑπάρχει ἡ σχέση μεταξύ Θεοῦ καί  ψυχῆς τοῦ πιστοῦ, ὅπως λίγες μετάνοιες καί σύντομες προσευχές, τά ὁποὶα μοῦ  φάνηκαν ἀποτελεσματικά.
Συμβουλεύω κατάλληλα τόν πιστό, τοῦ παρουσιάζω τήν φρικαλεότητα τῆς ἁμαρτίας καί, ὅταν σιγουρευθῶ ὅτι θέλει εἰλικρινά νά μετανοήσει μέ τήν δική του τήν συγκατάθεση τοῦ δίνω ἕνα ἐπιτίμιο.
3. Τό ἐπιτίμιο συνήθως εἶναι προσευχές, ἀνάγνωσμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σχετικό μέ τά θέματα τὼν ἁμαρτιῶν του. Π. χ., στούς διαπληκτισμένους μέσα στήν οἰκογένεια καί στούς συζύγους δίνω νά διαβάσουν τό 13^ο κεφάλαιο τῆς πρώτης πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς. Γιά τό ἁμάρτημα τῆς πορνείας τούς δίνω τόν 50^ον Ψαλμό ἤ  ἀπό τό Β΄ Βασιλειῶν, κεφ. 11-18. Γιά τήν ἔκτρωση δίνω τήν ἐντολή ἀγορᾶς ρούχων γιά τήν ἔνδυσι ἑνός παιδιοῦ. Καί άλλα. Τά πιό κατάλληλα ἐπιτίμια εἶναι:
α) στίς πόλεις· προσευχές, διάβασμα, πολλή ἐλεημοσύνη (ντύσιμο πτωχῶν παιδιῶν, ξύλα γιά θέρμανση, χρήματα) γιά φτωχούς, δωρεές γιά τό ναό κλπ.
β) στα χωριά: προσευχές, ἐργασία (ὄργωμα, σπορά, τό κουβάλημα τῶν καρπῶν) γιά τούς φτωχούς κτλ. Προσπαθῶ μέ τόν τρόπο αὐτό νά μάθω τούς ἀνθρώπους νά εὐεργετοῦν καί νά δίνουν δῶρα σέ ἄλλους πού δέν τούς γνωρίζουν.
4. Το ἐπιτίμιο νά εἶναι σύμφωνα μέ τίς δυνάμεις τοῦ χριστιανοῦ γιά τήν ἐκτέλεσή του. Σέ ἐξὁμολογήσεις πού ἔκανα σέ μοναστήρια ἔλυσα ἕνα βαρύ ἐπιτίμιο μέ κάποιο ἐλαφρό, διότι ἦταν ἀδύνατον νά ἐκτελεσθεῖ ἀπό τόν χριστιανό, λόγῳ ἀδιακρισίας τοῦ Πνευματικοῦ του. Τα ἐπιτίμια πού δέν ἐκτελοῦνται πλήρως πληγώνουν τήν καρδιά τοῦ πιστοῦ, ἀντί νά τήν θεραπεύσουν καί κάνουν πολύ κακό στήν θρησκευτικότητά του. Γι᾿ αὐτό εἶμαι τῆς γνώμης τά ἐπιτίμια νά δίνωνται γιά τήν πνευματική πρόοδο τοῦ πιστοῦ, ὅπως νηστεῖες, προσευχές, μετάνοιες, μικρές πράξεις ἀγαθοεργίας καί εὐλάβειας, κεριά στό ναό, χρήματα γιά τούς ζητιάνους, μία ἐλεημοσύνη ἡ ὁποία δέν ἐπιβαρύνει τόν δωρητή. Ἀντίθετα τόν βοηθεῖ νά θυμᾶται μέσα του γιατί τήν κάνει καί νά προσεύχεται μυστικά στόν Θεό νά τήν δεχτεῖ. Ἄν ἐκτελέσει αὐτή τήν ἐντολή (ἐπιτίμιο) ὁ πιστός θά αἰσθανθεῖ πολύ ἐλαφρωμένος ὅτι τόν βοήθησε ὁ Θεός καί θά πλησιάσει κι ἄλλη φορά μέ πολλή ἀγάπη τό Μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης.
5. Πρέπει νά μνημονεύσω ὁπωσδήποτε ἕνα πρᾶγμα ἐδῶ·. Σχετικά μέ τό ἐπιτίμιο καλόν εἶναι οἱ ἱερεῖς νά μή τά παραβλέπουν. Νά μήν τό καταργοῦν, ὅπως παρετήρησα τοῦτο σέ ὡρισμἕνα μεγάλα χωριά. Ἀκόμη καί σ᾿ ἕνα μοναστήρι πού πῆγα, πιστοί πού εἶχαν ἐξὁμολογηθεῖ πολλές φορές, δέν ἤξεραν τί εἶτανι τό ἐπιτίμιο.
6. Θεωρῶ ὅτι κατάλληλα ἐπιτίμια εἶναι τά ἑξῆς: Θά λαμβάνει τήν Θεία Κοινωνία, σύμφωνα μέ τούς ἐκκλησιαστικούς νόμους. Σέ κάθε περίοδο μεγάλης Νηστείας,  ὑποχρεώνεται νά ὁδηγήσει  κι ἄλλους νά πλησιάσουν τήν Ἐκκλησία καί κατόπιν τά Ἅγια Μυστήρια. Ὑποχρεώνεται νά συνομιλήσει μέ ἑτεροδόξους ἤ ἀλλοθρήσκους γιά τά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
7. Μεταξύ ἄλλων ἐπιτιμίων συνηθίζω νά δίνω τήν ἀνάγνωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί διαφόρων προσευχῶν. Ἔμμεσα τούς παροτρύνω νά ἀγοράζουν τήν Ἁγία Γραφή ἤ τουλάχιστον τήν Καινή Διαθήκη, τήν Ἱερά Σύνοψη, τό Ὠρολόγιο ἤ ἕνα βιβλίο τῶν Χαιρετισμῶν. Στήν ἐνορία μου, μ᾿ αὐτό τόν τρόπο,  πολλοί πιστοί ἀπέκτησαν τήν Ἁγία Γραφή καί τήν διαβάζουν τακτικά. Περισσότεροι ἔχουν τήν Καινή Διαθήκη καί τούς διατάζω νά διαβάζουν δύο Εὐαγγελιστές, τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἄλλη φορά τίς Ἐπιστολές κτλ κι ἔτσι, σταδιακά, τούς συνήθισα στήν ἀνάγνωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἔτσι αὐτή ἡ σηνήθεια παραδίδεται ἀπό τήν μία γενεά στήν ἄλλη, διότι οἱ γονεῖς διδάσκουν τά παιδιά καί ἐγγόνια τους ἀπ᾿ αὐτά πού εἶχαν παλαιότερα διαβάσει. Μέ τόν ἴδιο τρόπο ἔχω δώσει σέ 60 οἰκογένειες κι ἀπό ἕνα Προσευχητάριο. Νά μή δίνουμε ἕνα πολύ ἐλαφρό ἐπιτίμιο. Ἀκόμη νά ὁρίζουμε καί τόν χρόνο διαρκείας του.
8. Ἐμεῖς δέν δίνουμε ἐπιτίμια τυχαία, ὅπως μᾶς ἀρέσει γιά νά νοιώσουμε ἀνακούφιση ἀπό τό καθῆκον μας σάν Πνευματικοί, ἀλλά τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά θεραπεύουν καί ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο στήν δημόσια καί στήν προσωπική ζωή του. Εἶναι φανερόν ὅτι κατά τρόπο διακριτικό χρησιμοποιοῦμε τό Πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου περιέχονται οἱ θεῖοι Κανόνες Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἡ χρῆσις τῶν Κανόνων τοῦ Πηδαλίου κατ᾿ οἰκονομίαν δέν σημαίνει κατάργηση τῆς ἀξίας τους οὔτε πράξεις πού εἶναι ἁμαρτωλές τίς ἀμνηστεύουμε καί τίς θεωροῦμε ἀθῶες καί μή καταδικάσιμες. Οἱ ἀνθρώπινες ἁμαρτίες καλῶς προσδιορίζονται διά τῶν Κανόνων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς· καί κανένας δέν ἔχει  δικαίωμα ν᾿ ἀλλάξει αὐτούς τούς ὁρισμούς. Σάν Πνευματικοί ἐφαρμόζουμε τό πνεῦμα καί ὄχι τό γράμμα τῶν Κανόνων, διότι πολλοί δέν ἀντἀποκρίνονται πιά στίς ἡμέρες μας ὁπότε καί δέν ἀποτελοῦν φάρμακα θεραπείας τῶν νόσων τῶν  μετανοημένων πιστῶν. Ἐάν ἐφαρμόσουμε τήν ἀκρίβεια τῶν Κανόνων, θά ὁμοιάζουμε μέ τούς γιατρούς πού ἔδιναν φάρμακα πρίν ἀπό ἑκατοντάδες χρόνια. Ἐπειδή ἀκόμα δέν ὑπάρχει ἕνας κατάλογος Κανόνων, σχετικά μέ τήν ἐπιβολή ἐπιτιμίων στήν σημερινή ἐποχή, θά ἐκθέσω ἐδῶ μερικές κρίσεις μας: Π.χ. ἔχουμε τούς  μέθυσους. Τί  ἐπιτίμιο ἀξίζει αὐτός πού καταστρέφει τήν περιουσία του καί τήν ὑγεία του ὁδηγεῖ σέ πτώχευση τήν σύζυγο καί τά παιδιά του  καί ὅλους τούς διαδόχους του, μέσα στούς ὁποίους μεταφέρεται τό σαράκι τῆς φθορᾶς; Εἶναι ἀρκετά σάν ἐπιτίμια μερικές εὐχές καί μετάνοιες, οἱ ὁποῖες δέν τόν συγκινοῦν καθόλου τήν στιγμή πού ὁ ἴδιος ἔχει γίνει δήμιος τῆς  οἰκογένειάς του, χωρίς νά τό καταλαβαίνει; Θά  τόν βοηθήσουν νά κάνει μετάνοιες;  Ἴσως νά τοῦ προκαλέσουν μία λύπη γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά ἡ ἐπιρρεπής φύση του θά παραμείνει ἡ ἴδια. Ὅταν τοῦ τύχει κάποια εὐκαιρία, θά τρέξει νά σβήσει τήν φλόγα τοῦ πάθους του, μπαίνοντας ξανά στό ποτοπωλεῖο. Ἡ ἐπανόρθωση μπορεῖ νά ἔλθει, λοιπόν, μόνο μέσω ἑνός ἐπιτιμίου τό ὁποῖο μειώνει ἤ ξεριζὠνει ἐξ ὁλοκλήρου τό πάθος. Ὁ Πνευματικός, τοῦ ἐξηγεῖ τίς καταστροφικές συνέπειες τοῦ ποτοῦ, τήν διάλυση τῆς οἰκογένειάς του καί τοῦ ἀπαγορεύει γιά ἕνα μικρότερο ἤ μεγαλύτερο διάστημα νά μπαίνει στό ποτοπωλεῖο. Ταυτόχρονα τοῦ συνιστᾶ νά πίνει τά ἀναψυκτικά, τά ὁποῖα περιορίζουν κἄπως τήν φλόγα τοῦ κρασιοῦ καί νά γίνει μέλος ἑνός συλλόγου τῶν ἀντιαλκοολικῶν. (Αὐτός ὁ σύλλογος, ἄν δέν ὑπάρχει στό χωριό ἤ στήν πόλη, πρέπει νά ἱδρυθεῖ ἀμέσως, ἔχοντας ἕνα πιό αὐστηρό ἤ πιό χαλαρό πρόγραμμα, ἀνάλογα μέ τίς περιπτώσεις. Ἡ ἀρχή αὐτῆς τῆς προσπάθειας δέν εἶναι νά ἀποφύγουμε τό ποτό ξαφνικά ἀλλά ν᾿ ἀπομακρυνθοῦμε σταδιακά, μη κυττάζοντας καθόλου πίσω μας. Ὅπως οἱ κακές συνήθειες εἰσάγονται διά τῆς πρακτικῆς, ἔτσι καί μέσω ἐλαφρᾶς καί μακροχρόνιας πρακτικῆς μποροῦν νά ξεκληριστοῦν, ἄν ὑπάρχει θέληση. Καί μέσα στήν ψυχή του πρέπει νά καλλιεργοῦνται ἀκριβῶς αὐτά: τό ἐπιτίμιο, ἡ ἄσκηση θέλησης καί ἡ σταδιακή πρόοδος.
Ἡ κακή συνήθεια τῶν βλασφήμων θά διακοπεῖ μέ τό ἐπιτίμιο ἐκεῖνο πού ἀποβλέπει νά τόν διαφυλάττει ἀπό ψυχικές ἐκρήξεις. Ποιό ὅμως μπορεῖ νά εἶναι αὐτό τό φρένο; Τό φρένο πού ἐμποδίζει τίς βλασφημίες εἶναι τό ξύπνημα τῆς συνείδησης, ὅταν βλασφημεῖ τά Θεῖα Πρόσωπα καί ὅλα τά Ἱερά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ βλασφημίες εἶναι πολλῶν βαθμῶν, μεγαλύτερες ἤ μικρότερες. Ἡ βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν ἱερῶν Μυστηρίων κτλ δέν εἶναι καθόλου μικρότερη ἀπό τήν ἁμαρτία τοῦ φόνου καί τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά τήν ὁποία ὁ Χριστός μας εἶπε ὅτι δέν συγχωρεῖται οὔτε στόν οὐρανό, οὔτε στήν γῆ.
ό ἐπιτίμιο τῶν βλασφήμων, λόγω τῆς μεγάλης του βαρύτητας, πρέπει νά εἶναι μεγάλο καί βαρύ. Οἱ βλασφημίες πρέπει νά ὁδηγήσουν τόν ἁμαρτωλό στό δάκρυ τοῦ Τελώνου, ὁ ὁποῖος δέν τολμοῦσε οὔτε τά μάτια του νά σηκώσει πρός τόν οὐρανό. Στούς βλασφημοῦντες θά τούς ἐπιβάλλουμε νά λένε ἀδιάλειπτα τήν προσευχή: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, τόν ἁμαρτωλό! καί τήν ἀπαγόρευση νά κοιτᾶνε πρός τόν ὄμορφο οὐρανό γιά ἕνα ὡρισμένο διάστημα. Ἐπίσης τόν συχνό ἐκκλησιασμό μέ τήν κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τά ὁποῖα εἶναι πῦρ καί πρέπει νά κάψουν ὅλες τίς ἁμαρτίες ἐκείνου πού βλασφημεῖ, ρυπαίνοντας μέ τίς ἀκαθαρσίες του τά ἱερά Πρόσωπα καί πράγματα τά ὁποῖα ἐμεῖς ἀγαπᾶμε μέ ὅλη τήν ψυχή μας.
Χωρίς μετάνοια ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σωθεῖ. Τό μήνυμα αὐτῆς τῆς μελέτης τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρα Ἱλαρίωνος Φέλεα εἶναι σαφές. Ὁ Χριστός, μέσω τοῦ Πνευματικοῦ πατέρα κάθε χριστιανοῦ, περιμένει τόν μετανοημένο ἄνθρωπο νά γυρίσει στήν ἀγκαλιά τῆς ἀγάπης Του καί νά εἶναι πάντα ζωντανό καί ἀληθινό μέλος τῆς Ἐκκλησίας Του.

Ἰωάννου Ἰανωλίδε

Νέου Ὁμολογητοῦ τῆς Πίστεως

Ο ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ 

Ἤμουν στόν γιατρό. Ἐδῶ καί πολλά χρόνια εἶμαι ἄρρωστος, ἀλλά οἱ ἰατροί ἔχουν ἐλαχιστοποιήσει τήν ἀσθένεια μου. Μ᾿ ἐξέτασαν δεκάδες ἰατροί, κάνοντας ὅλες τίς ἀπαραίτητες ἐπιστημονικές ἐξετάσεις. Ἀντελήφθηκα ὅτι αὐτοί ἀστοχοῦσαν στίς ἐξετάσεις τους καί τόν Ἰούλιο (1985) διέγνωσα μόνος μου ἕνα κοιλιακό ὄγκο. Τώρα τό ἐπιβεβαιώνουν κι αὐτοί, διότι εἶναι τόσο μεγάλος ὁ ὄγκος, ὥστε ἡ κοιλιά μου εἶναι σάν ἕνα βαρέλι καί δύσμορφος στήν δεξιά της πλευρά.
Δέν ἀντέχω τήν  ἐγχείρηση οὔτε καί τήν δέχομαι, διότι δέν θέλω νά πεθάνω πάνω στό χειρουργικό τραπέζι, ἀλλά νά σβήνω ἐνσυνείδητος καί συμφιλιωμένος μέ τόν Θεό, μέ τόν ἑαυτό μου καί μέ τούς ἀνθρώπους.
Δεν ἔχω ἀκόμα πολύ χρόνο νά ζήσω, μᾶλλον μερικούς μῆνες. Θά προσπαθήσω νά κάνω ὅ,τι ἁρμόζει γιά τήν ψυχή μου καί τήν χριστιανική μου ζωή, στήν ὁποία βαστάω τόν σταυρό τῆς γενιᾶς στήν ὁποία ἀνήκω.
Ἔχω νά στείλω ἕνα μήνυμα τόσο στήν Χριστιανωσύνη, ὅσο καί σέ ὅλη  τήν ἀνθρωπότητα. Εἶμαι ἀπολύτως νηφάλιος, ἰσορροπημένος καί ἥσυχος ψυχικά, οὕτως ὥστε ἐλπίζω νά μπορέσω νά εκφράσω τήν καθαρή ἀλήθεια, στήν πιό λεπτή της ἀντίληψη.
Κύριε, προστάτεψέ με στά τελευταῖα αὐτά βήματα τῆς ἐφήμερης αὐτῆς ζωῆς μου. Ἐσένα  δοξάζω, τώρα καί στούς αἰῶνες. Ἀμήν !    Ἰωάννης Ἰανωλίδε,  8 Αὐγούστου 1985

  ~****  Τό μυστήριο τοῦ φυλακισμένου προφήτη ΕΙΣΑΓΩΓΗ
  Τό βιβλίο «Ὁ κρατούμενος προφήτης», εἶναι ἕνα βιβλίο τό ὁποῖο ἔχει μοναδικότητα γιά τόν καιρό τῆς ἐκδόσεώς του.
Πρίν ἀπό δύο χρόνια, μετά τήν κοίμηση τοῦ π. Γεωργίου Κάλτσιου, ἡ οἰκογένειά του πού μένει στήν Ἀμερική μᾶς δώρισε τό κουτί μέσα στό ὁποῖο ὁ π. Γεώργιος διατηροῦσε μέ μεγάλη προσοχή πολλά σκόρπια χαρτιά, μερικά σέ καλή κατάσταση, ἐνῶ  ἄλλα κιτρινισμένα ἀπό τήν πολυκαιρία.
Ἔκπληξη μοῦ συνέβη, ὅταν, μελετώντας ὅλα αὐτά προσεκτικά, ἀνεκάλυψα ἀνάμεσα σέ ἑκατοντάδες σελίδες πού ἦταν γραμμένες μέ τήν ἀποκρυπτογραφημένη γραφή τοῦ Ἰωάννη τοῦ Ἰανωλίδε.
Ἕνα διπλωμένο χαρτί ξεχωριστά ἀποκαλύπτει τό μυστήριο: ἕνα γράμμα τοῦ Ἰωάννη Ἰανωλίδε πρός τήν σύζυγο του Βασιλική Μαρίν, ὁ ὁμολογητής ἀπό τήν Majadahonda (τῆς Ἱσπανίας), διά τοῦ ὁποίου ὁ συγγραφέας τήν παρακαλεῖ νά στείλει τά χειρόγραφά του στήν Αμερική ὅπως ἔλπιζε αὐτός, ὁ π. Κάλτσίου θά μποροῦσε νά τά συντάξει καί νά τά ἐκδώσει χωρίς ν᾿ ἀποκαλύψει τό ὄνομα τοῦ συγγραφέα τους.
Αὐτές ἦταν μόνο ἕνα κομμάτι ἀπό τίς χιλιάδες σελίδες τίς ὁποῖες ὁ Ἰωάννης Ἰανωλίδε  εἶχε γράψει κρυφά, μέ φοβερούς κινδύνους, στήν δεκαετία τοῦ ᾿80, λόγῳ τῆς συνεχοῦς βίας τῆς Μυστικῆς Ἀσφάλειας τοῦ Κράτους, ἡ ὁποία τόν ἀπειλοῦσε μέ θάνατο.
Γιά λόγους τούς ὁποίους δέν γνωρίζουμε, πιστεύουμε ὅμως ὅτι μέ τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ – ὁ π. Γεώργιος Κάλτσιου δεν μπόρεσε νά ἐκδώσει οὔτε τότε, οὔτε ἀργότερα αὐτά τά χειρόγραφα. Ἀφοῦ ἔφτασαν σ᾿ ἐμᾶς, δέν ἔμειναν γιά πολύ διάστημα κάτω ἀπό τό «μόδιον», ἐπειδή «δέν εἶχε ἔλθει ἀκόμη ἡ ὥρα τους».
Πρόσφατα, ξεφυλλίζοντάς τα προσεκτικά, μας κόλλησε ἡ ματιά μου σέ μιά σελίδα στήν ὁποία ἦταν γραμμένο τό νούμερο τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Σύντομα ἀποκαλύψαμε ὅτι πάρα πολλοί μπόγοι χαρτιῶν περιεῖχαν ἀναφορές σχετικά μέ τούς ἐσχάτους καιρούς, στήν πανωλεθρία τῆς σημερινῆς τεχνολογικης ἐποχῆς, καθώς καί στήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας σ᾿ ἐκείνους τούς καιρούς.
Διαβάζοντας λεπτομερῶς τά χαρτιά αὐτά, κατάλαβα ὅτι ὁ φυλακισμένος γιά 23 χρόνια Ἰωάννης Ἰανωλίδε, κρατούμενος ἐπειδή εἶχε ὑπερασπίσει τήν πίστη καί τό ἔθνος του, ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι ἕνας ἀληθινός προφήτης τῶν καιρῶν μας. Ἐξάλλου αὐτός γράφει κάτι τό ἐκπληκτικό γιά ἐμᾶς:  «Πολλοί θά σοκαριστοῦν ἀπό τήν δική μου ἀντίληψη, ἀλλά αὐτή θά κατανοηθεῖ στήν τρίτη χιλιετία.
Ἡ ἀποστασία τοῦ κόσμου μέ τήν σύγχρονη προσκύνηση τοῦ χρυσοῦ μόσχου, ἡ απειλή τῶν γενετικῶν πειραμάτῶν τά ὁποῖα καταργοῦν τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπού, ὁ κίνδυνος τῆς καταστροφῆς τῶν ψυχῶν τῶν παιδιῶν, μέσω μιᾶς ἐκπαίδευσης μέ δαιμονικές ἐπιδράσεις, ἡ προοπτική μιᾶς νέας «παγκόσμιας τυραννίας», ἡ ὁποία θά ἐλέγχει ἐκβιαστικά τίς ζωές καί τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων εἶναι σκηνές, τίς ὁποῖες ὁ φωτισμένος διά τῆς θείας Χάριτος νοῦς τοῦ φυλακισμένου αὐτοῦ τίς παρατηρεί καί μέ πόνο καί εὐθύνη τίς θέτει ἐνώπιον τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου.
Ἰδιαιτέρως αὐτός ὁ φυλακισμένος ἀσχολεῖται μέ τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία θεωρεῖ ὑπεύθυνη γιά ὅ,τι γίνεται στήν κοινωνία. «Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά εὐλογεί τυχαία κάθε κοινωνικό τύπο, κάθε νόμο, κάθε θεσμό, κάθε διδασκαλία, κάθε ἰδανικό καί ἀνθρώπους, ἀλλά μόνο ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἀνήκουν στό εὐαγγελικό μήνυμα, διά τοῦ ὁποίου ἐξυπηρετοῦνται οἱ ἄνθρωποι τῆς κάθε ἐποχῆς. Εἶναι πιό δραστήρια μία διωγμένη Ἐκκλησία, ἀλλά ἀγνή, παρά νά εἶναι μία λαμπρή, ἀλλά συμβιβαζόμενη.
Ὁ καιρός αὐτός πού ζοῦμε, γράφει ο συγγραφέας, βρίσκεται ὑπό τήν κατοχήν τοῦ χαράγματος τοῦ ἀντίχριστου. Κι αὐτός, «ὁ φτωχός ψωμάς», δεχόμενος ἀπό ψηλά τήν θεία Χάρι, μοιράζει τό φρέσκο ψωμί τοῦ λόγου γιά τούς «χλωμούς, ξυπόλυτους καί κουρελιασμένους» ἀνθρώπους αὐτοῦ τοῦ αἰῶνος τὴς ὑλικῆς ἀφθονίας καί πνευματικῆς πείνας.
Τό βιβλίο «Ὁ φυλακισμένος προφήτης», ἐκδόθηκε ἀκριβῶς, ὅταν τά λόγια τοῦ συγγραφέως ἄρχιζαν νά ἐκπληρώνονται. Κι αὐτό δέν εἶναι τυχαῖο πρᾶγμα. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μή ἀφήσουμε τούς προφήτες τῶν φυλακῶν νά κραυγάζουν ματαίως, διότι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἔζησαν καί ἀπέθαναν γιά τόν Χριστό.       Ἱερά Μονή Διακονέστι, 11ην Ἀπριλίου 2009,
στήν γιορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου καί τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχη Καλλινίκου τῆς Τσερνίκας
Ἤμουν στόν γιατρό. Ἐδῶ καί πολλά χρόνια εἶμαι ἄρρωστος, ἀλλά οἱ ἰατροί ἔχουν ἐλαχιστοποιήσει τήν ἀσθένεια μου. Μ᾿ ἐξέτασαν δεκάδες ἰατροί, κάνοντας ὅλες τίς ἀπαραίτητες ἐπιστημονικές ἐξετάσεις. Ἀντελήφθηκα ὅτι αὐτοί ἀστοχοῦσαν στίς ἐξετάσεις τους καί τόν Ἰούλιο (1985) διέγνωσα μόνος μου ἕνα κοιλιακό ὄγκο. Τώρα τό ἐπιβεβαιώνουν κι αὐτοί, διότι εἶναι τόσο μεγάλος ὁ ὄγκος, ὥστε ἡ κοιλιά μου εἶναι σάν ἕνα βαρέλι καί δύσμορφος στήν δεξιά της πλευρά. Δέν ἀντέχω τήν  ἐγχείρηση οὔτε καί τήν δέχομαι, διότι δέν θέλω νά πεθάνω πάνω στό χειρουργικό τραπέζι, ἀλλά νά σβήνω ἐνσυνείδητος καί συμφιλιωμένος μέ τόν Θεό, μέ τόν ἑαυτό μου καί μέ τούς ἀνθρώπους.

Δεν ἔχω ἀκόμα πολύ χρόνο νά ζήσω, μᾶλλον μερικούς μῆνες. Θά προσπαθήσω νά κάνω ὅ,τι ἁρμόζει γιά τήν ψυχή μου καί τήν χριστιανική μου ζωή, στήν ὁποία βαστάω τόν σταυρό τῆς γενιᾶς στήν ὁποία ἀνήκω.
Ἔχω νά στείλω ἕνα μήνυμα τόσο στήν Χριστιανωσύνη, ὅσο καί σέ ὅλη  τήν ἀνθρωπότητα. Εἶμαι ἀπολύτως νηφάλιος, ἰσορροπημένος καί ἥσυχος ψυχικά, οὕτως ὥστε ἐλπίζω νά μπορέσω νά εκφράσω τήν καθαρή ἀλήθεια, στήν πιό λεπτή της ἀντίληψη.
Κύριε, προστάτεψέ με στά τελευταῖα αὐτά βήματα τῆς ἐφήμερης αὐτῆς ζωῆς μου. Ἐσένα  δοξάζω, τώρα καί στούς αἰῶνες. Ἀμήν !
Ἰωάννης Ἰανωλίδε,   8 Αὐγούστου 1985 

Τό μυστήριο τοῦ φυλακισμένου προφήτη

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
  Τό βιβλίο «Ὁ κρατούμενος προφήτης», εἶναι ἕνα βιβλίο τό ὁποῖο ἔχει μοναδικότητα γιά τόν καιρό τῆς ἐκδόσεώς του.
Πρίν ἀπό δύο χρόνια, μετά τήν κοίμηση τοῦ π. Γεωργίου Κάλτσιου, ἡ οἰκογένειά του πού μένει στήν Ἀμερική μᾶς δώρισε τό κουτί μέσα στό ὁποῖο ὁ π. Γεώργιος διατηροῦσε μέ μεγάλη προσοχή πολλά σκόρπια χαρτιά, μερικά σέ καλή κατάσταση, ἐνῶ  ἄλλα κιτρινισμένα ἀπό τήν πολυκαιρία.
Ἔκπληξη μοῦ συνέβη, ὅταν, μελετώντας ὅλα αὐτά προσεκτικά, ἀνεκάλυψα ἀνάμεσα σέ ἑκατοντάδες σελίδες πού ἦταν γραμμένες μέ τήν ἀποκρυπτογραφημένη γραφή τοῦ Ἰωάννη τοῦ Ἰανωλίδε.
Ἕνα διπλωμένο χαρτί ξεχωριστά ἀποκαλύπτει τό μυστήριο: ἕνα γράμμα τοῦ Ἰωάννη Ἰανωλίδε πρός τήν σύζυγο του Βασιλική Μαρίν, ὁ ὁμολογητής ἀπό τήν Majadahonda (τῆς Ἱσπανίας), διά τοῦ ὁποίου ὁ συγγραφέας τήν παρακαλεῖ νά στείλει τά χειρόγραφά του στήν Αμερική ὅπως ἔλπιζε αὐτός, ὁ π. Κάλτσίου θά μποροῦσε νά τά συντάξει καί νά τά ἐκδώσει χωρίς ν᾿ ἀποκαλύψει τό ὄνομα τοῦ συγγραφέα τους.
Αὐτές ἦταν μόνο ἕνα κομμάτι ἀπό τίς χιλιάδες σελίδες τίς ὁποῖες ὁ Ἰωάννης Ἰανωλίδε  εἶχε γράψει κρυφά, μέ φοβερούς κινδύνους, στήν δεκαετία τοῦ ᾿80, λόγῳ τῆς συνεχοῦς βίας τῆς Μυστικῆς Ἀσφάλειας τοῦ Κράτους, ἡ ὁποία τόν ἀπειλοῦσε μέ θάνατο.
Γιά λόγους τούς ὁποίους δέν γνωρίζουμε, πιστεύουμε ὅμως ὅτι μέ τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ – ὁ π. Γεώργιος Κάλτσιου δεν μπόρεσε νά ἐκδώσει οὔτε τότε, οὔτε ἀργότερα αὐτά τά χειρόγραφα. Ἀφοῦ ἔφτασαν σ᾿ ἐμᾶς, δέν ἔμειναν γιά πολύ διάστημα κάτω ἀπό τό «μόδιον», ἐπειδή «δέν εἶχε ἔλθει ἀκόμη ἡ ὥρα τους».
Πρόσφατα, ξεφυλλίζοντάς τα προσεκτικά, μας κόλλησε ἡ ματιά μου σέ μιά σελίδα στήν ὁποία ἦταν γραμμένο τό νούμερο τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Σύντομα ἀποκαλύψαμε ὅτι πάρα πολλοί μπόγοι χαρτιῶν περιεῖχαν ἀναφορές σχετικά μέ τούς ἐσχάτους καιρούς, στήν πανωλεθρία τῆς σημερινῆς τεχνολογικης ἐποχῆς, καθώς καί στήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας σ᾿ ἐκείνους τούς καιρούς.
Διαβάζοντας λεπτομερῶς τά χαρτιά αὐτά, κατάλαβα ὅτι ὁ φυλακισμένος γιά 23 χρόνια Ἰωάννης Ἰανωλίδε, κρατούμενος ἐπειδή εἶχε ὑπερασπίσει τήν πίστη καί τό ἔθνος του, ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι ἕνας ἀληθινός προφήτης τῶν καιρῶν μας. Ἐξάλλου αὐτός γράφει κάτι τό ἐκπληκτικό γιά ἐμᾶς:  «Πολλοί θά σοκαριστοῦν ἀπό τήν δική μου ἀντίληψη, ἀλλά αὐτή θά κατανοηθεῖ στήν τρίτη χιλιετία.
Ἡ ἀποστασία τοῦ κόσμου μέ τήν σύγχρονη προσκύνηση τοῦ χρυσοῦ μόσχου, ἡ απειλή τῶν γενετικῶν πειραμάτῶν τά ὁποῖα καταργοῦν τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπού, ὁ κίνδυνος τῆς καταστροφῆς τῶν ψυχῶν τῶν παιδιῶν, μέσω μιᾶς ἐκπαίδευσης μέ δαιμονικές ἐπιδράσεις, ἡ προοπτική μιᾶς νέας «παγκόσμιας τυραννίας», ἡ ὁποία θά ἐλέγχει ἐκβιαστικά τίς ζωές καί τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων εἶναι σκηνές, τίς ὁποῖες ὁ φωτισμένος διά τῆς θείας Χάριτος νοῦς τοῦ φυλακισμένου αὐτοῦ τίς παρατηρεί καί μέ πόνο καί εὐθύνη τίς θέτει ἐνώπιον τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου.
Ἰδιαιτέρως αὐτός ὁ φυλακισμένος ἀσχολεῖται μέ τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία θεωρεῖ ὑπεύθυνη γιά ὅ,τι γίνεται στήν κοινωνία. «Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά εὐλογεί τυχαία κάθε κοινωνικό τύπο, κάθε νόμο, κάθε θεσμό, κάθε διδασκαλία, κάθε ἰδανικό καί ἀνθρώπους, ἀλλά μόνο ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἀνήκουν στό εὐαγγελικό μήνυμα, διά τοῦ ὁποίου ἐξυπηρετοῦνται οἱ ἄνθρωποι τῆς κάθε ἐποχῆς. Εἶναι πιό δραστήρια μία διωγμένη Ἐκκλησία, ἀλλά ἀγνή, παρά νά εἶναι μία λαμπρή, ἀλλά συμβιβαζόμενη.
Ὁ καιρός αὐτός πού ζοῦμε, γράφει ο συγγραφέας, βρίσκεται ὑπό τήν κατοχήν τοῦ χαράγματος τοῦ ἀντίχριστου. Κι αὐτός, «ὁ φτωχός ψωμάς», δεχόμενος ἀπό ψηλά τήν θεία Χάρι, μοιράζει τό φρέσκο ψωμί τοῦ λόγου γιά τούς «χλωμούς, ξυπόλυτους καί κουρελιασμένους» ἀνθρώπους αὐτοῦ τοῦ αἰῶνος τὴς ὑλικῆς ἀφθονίας καί πνευματικῆς πείνας.
Τό βιβλίο «Ὁ φυλακισμένος προφήτης», ἐκδόθηκε ἀκριβῶς, ὅταν τά λόγια τοῦ συγγραφέως ἄρχιζαν νά ἐκπληρώνονται. Κι αὐτό δέν εἶναι τυχαῖο πρᾶγμα. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μή ἀφήσουμε τούς προφήτες τῶν φυλακῶν νά κραυγάζουν ματαίως, διότι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἔζησαν καί ἀπέθαναν γιά τόν Χριστό.
Ἱερά Μονή Διακονέστι, 11ην Ἀπριλίου 2009, στήν γιορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου καί
τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχη Καλλινίκου τῆς Τσερνίκας

Πολύ ἀγαπημένη καί σεβαστή κυρία Μαρίν – Van Saanen,

  Πρόνοια τοῦ Θεοῦ εὐλόγησε νά συναντηθοῦμε πνευματικά μ᾿ αὐτές τίς συνθήκες. Ἐκεῖνοι οἱ ἄντρες τούς ὁποίους καί οἱ δύο ἀγαπᾶμε καί ὑπερεκτιμοῦμε, ἔχουν σημαδεύσει τήν ζωή καί τήν ψυχή τῆς γενιᾶς μου, τῶν φίλων μου καί τήν δική μου προσωπικά. Δι᾿ αὐτῶν ἐγνώρισα κι ἐγώ τήν ἀληθινή χριστιανική κλίση. Ἀπό τότε πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια.
Ὅλα αὐτά τά χρόνια ἦταν μία βάσανος καί μία θυσία, ἦταν μία προσευχή, πίστη καί ἀγάπη,. Ἦταν μία ἐν Χριστῶ χαρά, μία διακονία  καί μία συνάντηση μέ τόν Χριστό.
Κατόπιν ὅλων τῶν πνευματικῶν περιπετειῶν, πού προκλήθηκαν ἀπό τόν πιό οδυνηρό καί μακροχρόνιο διωγμό τῆς Χριστιανωσύνης, ἔφτασα στήν ἀποκάλυψη ἑνός γνησίου Χριστιανισμοῦ, πού ἔχει μία ἀκέραια ἀντίληψη γιά τήν ζωή. Αὐτήν ὁμολογῶ τώρα, πρίν πεθάνω, ἐπειδή ἔχω ἕνα ὄγκο τοῦ ἥπατος ὁ ὁποῖος «μετράει τίς ἡμέρες μου».
Πολλοί θά ἐκπλαγοῦν ἀπό τήν παρουσιαζόμενη στό βιβλίο αὐτό διδασκαλία μου, ἀλλά αὐτή θά κατανοηθεῖ στήν τρίτη χιλιετία. Τώρα εἶναι καλό πού ἠμπόρεσα νά ἀναγγείλω αὐτό τό μήνυμα.  ῎Εψαξα γιά τήν πιό καθαρή καί ὄμορφη χριστιανική ἀλήθεια. Ἐλπίζω νά τήν ἔχω πλησιάσει.
Ὁ χριστιανικός κόσμος ἔχει ἀνάγκη τήν λαμπρότητα τῆς δυνάμεως, γι᾿ αὐτό τοῦ εἶναι ἀναγκαία μία πιστή πολιτική του ἔκφραση. Μία τέτοια ἔκφραση προϋποθέτει μία χριστιανική συνείδηση καί μία εν Ἁγίῳ Πνεύματι βίωση. Οἱ ἅγιοι, οἱ ἥρωες καί οἱ μάρτυρες αὐτοῦ τοῦ αἰῶνος πλησίασαν τόν Χριστό μέχρι νά ἑνωθοῦν μαζί Του. Αὐτούς τούς ὁμολογοῦμε. Πρέπει νά εἶναι ἡ προσπάθεια καί ἡ θυσία μας πρός δόξαν Χριστοῦ καί πρός σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἀμήν.
Θεωρῶ ὅτι ὁ π.Γεώργιος Κάλτσιου εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά συντάξει αὐτά τά ἔργα, νά τά μεταφράσει καί νά τα ἐκδώσει, ἀρχικά μέ τό ὄνομά του κι ὅταν ἐγώ δέν ζῶ πιά, τότε εἶναι ἀναγκαῖο νά ἐμφανιστεῖ καί τό ὄνομα μου, διότι εἶναι συνδεδεμένο μέ τά γεγονότα τά ὁποῖα ἔχουν δημιουργήσει αὐτό τό ἔργο.
Σᾶς ἀσπάζομαι μέ ὅλη τήν ἀγάπη, σᾶς εὔχομαι ὑγεία καί δύναμη γιά νά ἐργάζεστε πρός ἐκπλήρωση τῆς διακονίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.
10 Αὐγούστου 1985                                                                 Με ὅλο τόν σεβασμό,
Ἰωάννης Ἰανωλίδε

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
Οἱ θλίψεις ἑνός φυλακισμένου
  Ὁ φυλακισμένος νοιώθει ὅτι στό κοντινό μέλλον ἡ κομουνιστική ἡγεσία θά ἐξοντωθεῖ. Κι ὅμως αὐτός εἶναι λυπημένος καί στενοχωρημένος.
Εἶναι λυπημένος διότι βλέπει ὅτι ἐκεῖνοι, πού εἶχαν τήν δύναμη νά κάνουν τήν Χώρα κομμουνιστική ἐμφανίζονται ὡς ἄρχοντες τοῦ μελλοντικοῦ κόσμου. Εἶναι καί στενοχωρημένος, διότι καταλαβαίνει ὅτι ἀνοίγονται οἱ προοπτικές μιᾶς παγκόσμιας, χωρίς ἀντιπάλους καί ἄνευ προηγουμένου τυραννίας.
Ἀπό τήν ἀντίχριστη πλευρά, ὁ ἀθεϊστικός κομμουνισμός ἔχει συμπληρώσει τἡ ἀποστολή του καί δέν χρειάζεται πιά. Ἄρα μπορεῖ νά ἐξαφανιστεῖ γιά νά μεταβιβάσει τήν δύναμή του σέ μιά νέα ἀποκαλυπτική δύναμη.
Ἰωάννης Ἰανωλίδε, 1985
Ὁ φυλακισμένος περνάει τήν ζωή του σάν νά βρισκόταν πάντοτε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Βρίσκεται γιά πολλές ὧρες, ἡμέρα καί νύχτα, σέ ἐγρήγορση, καθισμένος σέ μιά καρέκλα, προσευχόμενος καί ἐπικαλούμενος τήν παρηγοριά καί τήν ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Δέν ἐπιδιώκει θαύματα, ἀλλά μία δίκαιη κρίση. Ξέρει ὅτι ἡ ἀντανάκλαση τοῦ θείου φωτός εἶναι ἀνάλογα μέ τίς ἰδιότητες καί τίς δομές τῆς οὐσίας του, γι᾿ αὐτό δέν ἀποτολμᾶ πρός τό ἀπόλυτο. Παρόλο πού σέ στιγμές θείας φώτισης ἔχει τήν αἴσθηση τῆς ἀλήθειας, ὅμως παραμένει ἐπιφυλακτικός, διότι μόνο ὁ τελικό ἔλεγχος θ᾿ ἀποδείξει σέ ποιό βαθμό βρισκόταν ἡ ἀλήθεια. Ἡ ἀποστολή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά διαλογίζεται συνεχῶς στίς περιπλοκές καί στό μυστήριο τῆς ζωῆς, στό νόημα καί στό σκοπό του στόν κόσμο.
Ἡ ὑλική του ζωή ἔχει τελείως ἁπλοποιηθεῖ καί ἡ ἐσωτερική του ζωή κάνει διαφανεῖς τίς ἐνέργειές της. Συχνά, τά ἴδια προβλήματα τά βλέπει μέ καινούργια χρώματα καί νοήματα. Ἀγαλλιᾶ γιά τό δῶρο πού τοῦ ἔχει δοθεῖ καί, ἀντικρύζοντας αὐτόν τόν αἰῶνα, ζεῖ σάν σέ ἔκσταση.
Εἶναι ζωντανός ἐνώπιον τοῦ κόσμου. Εἶχε ἐνδιαφέρουσες ἐμπειρίες μέ τούς ἀνθρώπους καί θά ἤθελε νά τίς πεῖ καί σέ ἄλλους.
Διεπίστωσε ὅτι στήν κοινωνία, ὅταν πέρασε σέ ἀνωνυμία, μετά τήν  ἀποφυλάκισή του, εἶχε ὅλο τόν σεβασμό τῶν ἀνθρώπων διότι σ᾿ αὐτό τόν ἐξαχρειωμένο πνευματικά κόσμο παρέμεινε ἀκόμη ὁ σεβασμός γιά πραγματικές ἀνθρώπινες ἀξίες. Ἐνοχλήθηκε μόνο ἀπό τούς ἐκπροσώπους τῆς Μυστικῆς Ἀσφάλειας κι ἀπό κομουνιστικά στελέχη. Ἔπρεπε ν᾿ ἀντέχει στούς ἐξευτελισμούς, διότι ἤξερε ὅτι γι᾿ αὐτόν δέν ὑπάρχει δικαιοσύνη.
Μιά φορά τοῦ συνέβη ὅμως νά ἀποκαλυφθῆ ἡ ταυτότητά του κι ἀμέσως τοῦ ἔγινε μία πραγματική ἐπανάσταση ἐναντίον του. Σχεδόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τόν ἐγκατέλειψαν, τόν ἐσχολίασαν δυσμενῶς, τόν ἀπέφυγαν κι, ἄν χρειαζὀταν  θά τόν κατεδίκαζαν. Ὅλοι αὐτοί ἐτρόμαξαν γιά τίς καλές σχέσεις πού εἶχαν μ᾿  ἕνα «κερατᾶ» καί ὁ καθένας, μέ τόν τρόπο του, προσπάθησε ν᾿ ἀπαλλαγεῖ, σάν νά ἦταν ἔνοχος γιά δολοπλοκία κατά «τοῦ εὐτυχισμένου σοσιαλισμοῦ». ὅμως, κρυφά, ὅλοι σχεδόν τόν ἀνεζήτησαν νά τοῦ ἐκφράσουν τήν συμπάθεια καί τόν σεβασμό τους.
Ὅσο καιρό δέν ἤξεραν φανερά ποιός εἶναι, ἔστω κι ἄν κάτι ὑποψιάζοντο, ἔνοιωθαν ὅτι εἶναι προστατευμένοι ἀπό τόν φόβο, πού ὑποδουλώνει ὅλη τήν κοινωνία, διότι θά ἔλεγαν ὅτι δέν ἤξερα καί θά γλύτωναν. Τώρα ὅμως, πού ὁ ἴδιος τούς εἶπε ποιός εἶναι, αὐτοί ἐθεώρησαν ὅτι ἀποκαλύφθηκαν μπροστά στίς εὐθῦνες τους, τίς ὁποῖες ἔχει κάθε πολίτης τοῦ σοσιαλιστικοῦ κράτους. Πολλοί, ἀπό τούς πιό πολλούς τό ἔκαμαν αὐτό ἀπό λιποψυχία. Λίγοι ἐκράτησαν κάποια ἀξιοπρέπεια.
Οἱ νέοι, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἐνημερωμένοι, παρά μόνο μέ τήν πολιτικο-ἰδεολογική ἀγωγή, ὅταν τό ἔμαθαν, ἁπλούστατα ἔμειναν ἄλαλοι καί τόν ἐκύτταζαν ἀκριβῶς σάν ἕναν κερατᾶ, ἕναν φασίστα γιατί ὄχι  καί σάν ἕναν ἐγκληματία. Μερικοί τοῦ ἔκλεισαν τήν πόρτα τους ἀπότομα μέ ἄγρια λόγια, ἐνῶ  αὐτός δεν μπόρεσε νά τούς ἐξηγήσει, διότι θά ἔφτανε σέ σύγκρουση μέ ὅλη τήν κοινωνική δομή.
Ἕνας ἔξυπνος νεαρός μ᾿ ἕνα γνήσιο πνευματικό βάθος ἦλθε σ᾿ αὐτόν ὅταν ἦταν μόνος του καί τόν παρεκάλεσε νά τοῦ πεῖ ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια, τί ἔχει γίνει, ποιοί εἶναι οἱ ἔνοχοι. Τόν κοίταξε μέ ἀγάπη καί τοῦ εἶπε:
-Μοιάζω ἐγώ μ᾿ ἕναν ἐγκληματία, ληστή ἤ ἀχρεῖο;
       -Ὄχι, ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό ἦρθα νά σᾶς ζητήσω ἐπεξηγήσεις!
-Νεαρέ, εἶναι ἕνας μεγάλος κίνδυνος καί γιά σένα καί γιά μένα ν᾿ ἀποκαλύψω τήν ἀλήθεια. Αὐτή εἶναι κρυμμένη κάτω ἀπό τόσα ψέμματα, ὥστε θά χρειαζόταν ἕνας πελώριος κόπος γιά νά καταστρέψω ὅλες τίς πληροφορίες μέ τίς ὁποῖες σοῦ ἔχουν κλείσει τό στόμα. Ἀλλά, δέν θέλω νά σ᾿ ἀφήσω νά φύγεις μέ ἄδειο χέρι, ἰδού τί θά σοῦ πῶ: εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου ἡ σκέψη βρίσκεται ἀδιάλειπτα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Πιστεύεις σ΄ Αὐτόν;
-Πιστεύω, ἀλλά δέν ξέρω ποιός εἶναι, οὔτε πῶς πρέπει νά εἶναι ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ!
-Νά εἶναι δίκαιος στό βάθος τῆς ψυχῆς του καί στήν ζωή του, ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου καί τοῦ ἑαυτοῦ του.
-Καταλαβαίνεις;
-Ὄχι, δέν καταλαβαίνω, ἀπάντησε ὁ νεαρός.
Πήγαινε, ἀγαπητέ, πήγαινε καί προσπάθησε νά εἶσαι ἐλεύθερος ἐ ἀληθείᾳ!
  Ὅπως ὅλοι οἱ παπποῦδες, καί ὁ φυλακισμένος μας εἶναι ἀπασχολημένος μέ τά ἐγγόνια του καί διαπερνᾶ πολύ χρόνο τῆς ζωῆς του γιά νά τούς μεταβιβάσει τήν ἀγάπη καί τήν σοφία του. Τούς μεγάλωσε ὄμορφα, ἐνάντια στήν αὐθάδεια τῶν συγχρόνων παιδιῶν. Ἔχουν σεβασμό πρός τούς ἄλλους, εἶναι ὑπάκουα καί ἀγνά. Δίπλα τους αὐτός λειώνει καί αὐξάνει ταυτόχρονα. Αὐτός τούς δίνει ἀπό τόν ἑαυτό του καί τ᾿ἀγαπᾶ μέ τήν καρδιά του. Τούς λέει παραμύθια, παίζει μαζί τους, τά βγάζει βόλτα καί προσεύχεται μαζί τους. Ξαφνιάζεται ἀπό τήν νοημοσύνη τῆς νηπιακῆς τους ἡλικίας.
-Παπποῦ, ποιός ἔχει κάνει τόν ἥλιο:
Ὁ Θεός.
-Ἀλλά τά ἀστέρια;
-Πάλιν ὁ Θεός !
-Ἀλλά τά δένδρα;
-Ὁ Θεός !
Αὐτός ἔχει κάνει τά πάντα;
-Τά πάντα !
-Ἀλλά εμἕνα ποιός μ΄ ἔκανε;
 -Ἐσύ εἶσαι τό παιδί του μπαμπᾶ καί τῆς μαμάς σου, ἀλλά ὁ πατέρας σου εἶναι ὁ υἱός μου καί τόν προπάτορα μου πάλιν ὁ Θεός τόν ἔχει κάνει.
-Καί τό σπίτι ποιός τό ἔχει κάνει;
-Τό σπίτι κτίσθηκε ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλά ἡ γῆ, τό ξύλο καί τό σίδερο ἀπό τά ὁποῖα φιαχτηκε τό σπίτι εἶναι ἔργα τοῦ Θεοῦ.
-Ἀλλά τόν Θεό ποιός Τόν ἔκανε;
-Αὐτός δέν ἔχει ἀρχή καί τέλος. Εἶναι ὁ μόνοςπού ἔπλασε τά πάντα.
-Ἀλλά πῶς εἶναι ὁ Θεός; Εἶναι σάν ἕνας ἄνθρωπος;
-Ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ὅμοιος μέ τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ὁ Θεός εἶναι σάν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Τόν ἄνθρωπο τόν βλέπεις, ἀλλά ἡ ψυχή, πού εἶναι ἐντός τοῦ ἀνθρώπου, δέν φαίνεται. Εἶναι ἀόρατη.
-Ἀλλά ὁ σατανᾶς ποιός εἶναι;
-Εἶναι ὁ λογισμός τῆς πονηρίας πού ὑπάρχει ἐντός τῶν ἀνθρώπων.
-Τότε ὁ Θεός εἶναι ὁ λογισμός τῆς καλωσύνης ἐντός ἀνθρώπων;
-Μπράβο, ἔτσι εἶναι! Θά πρέπει νά εἶσθε προσεκτικοί, γιά νά μήν δεχθεῖτε στόν νοῦ σας κάποιο λογισμό πονηρίας, ἀλλά μόνο τούς ἀγαθούς λογισμούς, διότι αὐτοί προέρχονται ἀπό τόν Θεό.
Ἡ ἐσωτερική ζωή ἄνοιγε γιά τά μικρά παιδιά ἀπό τήν τρυφερή τους ἡλικία. Ἤξεραν παραμύθια περί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, περί τῶν Ἁγίων, Ἡρώων καί τῶν μυθικῶν μορφῶν. Τούς ἔχει προφυλάξει ἀπό τό κλασσικό καί ἀηδές ἀνάγνωσμα καί τούς προσέφερε τόν πνευματικό πλοῦτο τῶν πιό ἐπιβεβαιωμένων ἀνθρωπίνων ἀξιῶν. Ἄρα ἦταν εὐχαριστημένος γιά τό παιδαγωγικό του ἔργο καί τό ἐσύγκρινε μέ τήν θρασύτητα, τίς παράλογες ἀπαιτήσεις καί τήν ψυχική κενότητα στήν ὁποία μεγάλωναν οἱ νέες γενιές.
Ὅταν τό μεγάλο παιδί ἔγινε 5 χρονῶν, τό ἐπῆγε στό νηπιαγωγεῖο.
Ἐγύρισε τό μεσημένρι τό παιδάκι κατσουφιασμένο στό σπίτι καί εἶπε:
-Παπποῦ, ἡ κυρία νηπιαγωγός μοῦ εἶπε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός καί νά σταματήσω νά πιστεύω αὐτές τίς ἀνοησίες!
Ὁ φυλακισμένος (παπποῦς)περίμενε αὐτήν τήν ἀντιπαράθεση καί τοῦ εἶπε:
-Ἀλλά ἐσύ τί πιστεύεις;
-Ἐγώ πιστεύω αὐτά πού μοῦ εἶπες ἐσύ. Ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί τόν ἀγαπάω.
-Ἔτσι νά πεῖς καί στήν κυρία νηπιαγωγό κι ἄν σέ ρωτήσει ποιός σοῦ εἶπε ὅλα αὐτά, τότε νά τῆς πεῖς ὅτι ἐγώ σ᾿ ἔμαθα.
-Καλά, Παπποῦ, ἔτσι θά κάνω!
Τό παιδί ἄρχισε νά παίζει καί μετά νά τραγουδᾶ ἕναν κομουνιστικό ὕμνο.
-Ποιός σοῦ τό ἔμαθε αὐτό; Τόν ρώτησε ὁ παππούς.
-Ἡ κυρία νηπιαγωγός!
Ὁ φυλακισμένος ἔφριξε κι ἔτρεμε ὅλος. Θυμόταν τούς σοβιετικούς φαντάρους  πού περπατοῦσαν σάν μία τρελή ἀγέλη πρός τό Βερολίνο, τραγουδώντας μπολσεβίκικους ὕμνους. Ὕστερα, ἀπό μικρό διάστημα, ἀκούει  νά βροντάει μέσα στόν κεφάλι μέχρι σήμερον ἡ
«Διεθνής Μελωδία» πού τήν τραγούδησαν γιά πρώτη φορά τά παιδιά τῶν ρουμάνων σ᾿ ἕναν στάδιο, στά πλαίσια μιᾶς μεγάλης ἑορτῆς.
Νοιώθει βαθειά μέσα του ψυχικό πόνο. Γογγύζει μέσα του ἀπό ἀδυναμία καί ἀπόγνωση. Δέν ἔχει τήν δηνατότητα οὔτε τόν ἴδιο τόν ἔγγονό του νά προφυλάξει ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἐπανάστασης!
Γιά μιά  ἀκόμα φορά κατάλαβε πόσο πολύ τόν προστάτευε ἡ φυλακή ἀπ᾿  αὐτό τό δράμα τῆς ἀνθρωπότητας. Καί εἶδε μέ τά νοερά του μάτια πῶς ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια παιδιά ἀπ᾿ὅλες τίς Χῶρες τοῦ κόσμου συλλαμβάνονται νοερά καί πνευματικά ἀπό τήν κενότητα τοῦ διαλεκτικοῦ ὑλισμοῦ. Τά παιδιά τοῦ μοντέρνου κόσμου βγαίνουν ἀπό τήν ἱερή προστασία τοῦ Θεοῦ καί μπαίνουν στό χῶρο τῶν σατανικῶν ἐνεργειῶν καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι  καταστρεπτικώτατο ἀπό κάθε ἄποψη.
Τό ἐγγονάκι του ἔνοιωσε ἕνα σφίγξιμο στό στῆθος μέ τό συναίσθημα ὅτι θά χαθεῖ ἡ δική του ψυχή. Ἀλλά εἶπε καί τά ἑξῆς στόν Παπποῦ:
-Παπποῦ, ἕνα παιδί εἶπε στήν κυρία νηπιαγωγό ὅτι ὁ πατέρας του βρίζει τόν Μάρξ καί τήν ἐπανάστασή του. Τί εἶναι αὐτός, παπποῦ;
Ἐκεῖνο τό συγκεκριμένο παιδί ἀνῆκε σέ μία ὀνομαστή οἰκογένεια. Ἡ κυρία νηπιαγωγός εἶχε κιτρινίσει.
Ὁ φυλακισμένος αἰσθάνθηκε μιά χαρά ἀπό μέσα του, πρᾶγμα  πού ἀπεδείκνυε ὅτι ὁ κόσμος δέν χάθηκε καί κάποια ἡμέρα θά ἐπανορθωθεῖ.

*    *    * 
Ὅταν ἐπέστρεψε στό σπίτι του, πρίν ἀπό 20 χρόνια, ὁ φυλακισμένος δέν βρῆκε τίποτε ἀπό τήν πλούσια βιβλιοθήκη του· Εἶχε ληστευτεῖ καί εἶχε καταστραφεῖ. Συγκέντρωσε, λοιπόν, ξανά μερικά βιβλία, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τούς δέκα τόμους τῆς ρουμανικῆς Φιλοκαλίας. Τούς ἀγκαλιάζει μέ τό βλέμμα του, παίρνει ἕναν καί τόν ξεφυλλίζει, ὕστερα ἄλλον κι ἄλλον καί τούς ξαναβάζει στό ράφι τους.
Ὅταν διάβασε τόν πρῶτο τόμο ἦταν στίς ἀρχές τῆς ἐσωτερικῆς του ζωῆς. Εἶχε τότε τό συναίσθημα μιᾶς ἀποκαλύψεως καί ἐξεπλάγη, διότι μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή δέν εἶχε διατεθεῖ στήν ρουμανική ὀρθόδοξη ψυχή αὐτό τό ἀριστούργημα τῆς χριστιανικῆς πνευματικότητας. Τότε βυθίσθηκε ἀχόρταγα σέ κάθε λέξη τῆς Φιλοκαλίας, ἐφαρμόζοντας κατά τό δυνατόν, γιά τήν ἐλευθερία τῆς ψυχῆς του, ὅ,τι διάβαζε.
Ἀπό τότε, πέρασαν περίπου σαράντα χρόνια. Στό διάστημα αὐτό ὑπέφερε πολύ, ἐδιάβασε πολύ, συζητήσει γιά ὅλα σχεδόν τά προβλήματα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Παρέμεινε γιά πάντα πιστός χριστιανός καί ἡ Χάρη τῆς προσευχῆς δέν τόν ἐγκατέλειψε ποτέ. Ἔδεσε προτεραιότητα στίς θεολογικές σπουδές. Προσπαθεῖ καί τώρα ὅ,τι σκέφτεται νά τό στηρίζει στήν Εὐαγγελική, Ἀποστολική καί Πατερική βάση. Θέλει νά εἶναι ἕνας πιστός υἱός τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχει μιά ὤριμη πνευματική ἀντίληψη, γι᾿ αὐτό διαθέτει μία ἐξαιρετική διάκριση μέ τήν ὁποία ἀντιλαμβάνεται τά αἰτήματα τοῦ κόσμου καί τήν θεία νομοθεσία πού ὑπάρχει ἐπάνω σ᾿ αὐτά.
Αὐτός εἶναι ἕνας ἐρημίτης τοῦ συγχρόνου καιροῦ μας. Βλέπει τόν κόσμο ἐν Χριστῶ καί δοξάζει τόν Χριστό διά τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, γεμίζοντας ὁ κόσμος μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Νοιώθει ὅτι αἰωρεῖται μέ τόν ἀγνό λογισμό ἐπάνω σέ ὅλο τόν κόσμο καί ὁ κόσμος εἶναι σκέψη κι ἔτσι συναντιέται μέ τόν Ἄκτιστο Λόγο.
Αὐτός δέν κάνει συνθέσεις, διότι ἔχει ξεχάσει ὅ,τι εἶχε διαβάσει παλαιότερα, ἀλλά βλέπει τήν σύνθεση τοῦ κόσμου σέ ὅλα τά σύμβολα του. Προσέχει ὅλες τίς διαστάσεις τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἐπιθυμεί νά τίς ἀγκαλιάσει, ἀλλά ξέρει ὅτι πάντα κάτι θά τοῦ ξεφύγει. Γι᾿αὐτό δέν μπορεῖ ἄλλο νά σκέπτεται τόν κόσμο, παρά μόνο νά προσαράξει στόν Χριστό.
Παρά τήν σκληρή μοναξιά του δέν αἰσθάνεται μόνος του. Σέ ὅλη  τήν ἐξευτελιστική ταπείνωσή του ἔχει τήν πεποίθηση τοῦ θριάμβου τοῦ Χριστοῦ ἐντός κόσμου.
Μήπως εἶναι ἕνας μυστικός, ἕνας φιλόσοφος, ἕνας ἐπιστήμονας, ἕνας οἰκονομολόγος; Ὄχι. Αὐτός θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἕναν ἁπλό χριστιανό. Ἀπ᾿αὐτήν τήν προοπτική στοχάζεται τήν Φιλοκαλία, τήν θεολογία καί τήν Χριστιανωσύνη γενικά.
Ξέρει ὅτι ὠφελεῖται πολύ ἀπό τήν Φιλοκαλία ἀπό πνευματικῆς ἄποψη καί ἡ σκέψη του πλουτίσθηκε ἀπό τήν θεολογία κι ὅμως κρατάει ἀπόσταση ἀπ᾿  ὅλα αὐτά. Τά κρίνει ὅλα μέ προσοχή καί προσπαθεῖ νά τά βλέπει ὅλα ἐν Χριστῶ. Τόν ἐνδιαφέρει ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Τί εἶναι, πῶς εἶναι καί πῶς μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ.
Ἀπ᾿αὐτή τήν ἄποψη ἡ Φιλοκαλία τοῦ φαίνεται νά εἶναι ἕνας περιορισμός τῆς χριστιανικῆς ἀντίληψης περί τοῦ κόσμου σέ σχέση  μέ τήν ἀσκητική ἀντίληψη περί τοῦ Μοναχισμοῦ. Ἡ Φιλοκαλία εἶναι ἕνας περιορισμός τῆς χριστιανικῆς πνευματικότητας πρός ὄφελος τῆς  προσωπικῆς πνευματικότητας καί γενικώτερα τῆς μοναστικῆς. Ἡ ἐνδοσκόπηση τῶν μοναχώῶ τόν ἔκανε νά μή θεωρεῖ πιά τόν κόσμο ὡς κόσμο. Ἡ ἀντίληψη τῆς Φιλοκαλίας εἶναι ὁ ἀόρατος πόλεμος μέ τά πονηρά πνεύματα, πόλεμος μέ τά πάθη καί μέ τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, κι αὐτός βλέπει τόν πόλεμο, τήν ἁμαρτία καί τόν κόσμο σάν ἕνα ἀναπόσπαστο σύναλο. Ὁ φιλοκαλικός λόγος δέν μοιάζει μέ τόν εὐαγγελικό λόγο, διότι ἐκεῖ  ὁ πόλεμος διεξάγεται στόν κόσμο, γιά τήν ἀλλαγή τοῦ κόσμου καί τήν ἧττα τῶν ἐν τῶ κόσμω δυνάμεων τοῦ σκότους. Ἡ Φιλοκαλία γράφτηκε τότε πού τά προβλήματα τοῦ κόσμου μεταβιβάζονταν στά κράτη κι αὐτά τά ἔλυναν διότι λίγο πολύ ἡ ἔκφραση τῆς Χριστιανωσύνης. Τότε οἱ μοναχοί ἀφιερώνοντο στήν καθαρά πνευματική ζωή. Μία κατηγορία ἀπό τίς εὐαγγελικές ἀρετές καί ἀξίες δέν ἀναπτύσονται στήν Φιλοκαλία. Εἶναι ἡ τόλμη, ἡ προβολή, ἡ μάχη, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ποινή κτλ.
Αὐτός καταλαβαίνει τήν ἐξειδίκευση σέ τομεῖς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως στήν ἑνότητα τήν ὁποία ἔχουν τά μέλη στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Ζητεῖ, λοιπόν, τήν ἀνεύρεση τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ σάν μία πραγματικότητα ἡ ὁποία ἑνώνει τόν κόσμο, τόν γεμίζει καί τόν ἁγιάζει.
Ἄν ἔπρεπε νά ἐκθέσει τά συμπεράσματα τῆς ζωῆς του σέ μιά σύντομη ὁμιλία, θά ἔπαιρνε ὡς παράδειγμα τήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία τοῦ Σωτήρα. Ὅλοι οἱ χριστιανοί, σέ ὁποιοδήποτε τομέα κι ἄν εἶναι, πρέπει νά εἶναι ἀλληλέγγυοι, μέ τό ἴδιο πνεῦμα καί τήν ἴδια χριστιανική ἀντίληψη.

    *     *
Στό δωμάτιο τοῦ φυλακισμένου καίει ἀδιάλειπτα τό κανδήλι καί στήν καρδιά του ἐνεργεῖ ἡ ἡσυχαστική προσευχή.
Εἶναι πάντα  μακριά ἀπό τόν κόσμο κι ὅμως τόν κρατάει ὁλόκληρο μέσα του. Αὐτός εἶναι ἕνας νέος τύπος ἡσυχαστή, πού δέν ξέρω ἄν ὑπῆρξε ἄλλος ποτέ, διότι μέσα στήν ἡσυχία τῆς καρδιᾶς του ἐκτυλίσσεται ἡ σημερινή καί  πολύπαθἡ ἀνθρωπότητα. Αὐτός εἶναι ἕνας ἀποστολικός ἡσυχαστής, ἀλλά μιᾶς ἀποστολικότητας ἡ ὁποία εἶναι χαρακτηριστική γιά τήν μοναξιά στήν ὁποία βρίσκεται. Θεωρητικά καί νοερά ἐνώνεται πάντα μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Σωτῆρα καί Βασιλέα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Στόν Ἰησοῦ θεωρεῖ τήν δημιουργία, τό νόημα καί τόν σκοπό της καί νοιώθει ὑπεύθυνος γιά ὅ,τι γίνεται στήν γῆ. Ὁ ρεαλισμός του εἶναι ὠμός, διότι βλέπει τόσο τό κακό στίς πνευματικές προγονικές του ρίζες, ὅσο καί στίς ἱστορικές του δυνάμεις. Ἀλλά ἡ ἕνωσή του μέ τόν Ἰησοῦ τόν βοηθεῖ νά ξεπεράσει τά δράματα τοῦ κόσμου, ν᾿  ἀντιληφτεῖ τό οὐρανόσταλτο νόημα τους καί νά εἶναι ἀνέφελος ἐνώπιον τοῦ σκοποῦ τῆς δημιουργίας.
Ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα χρόνο μέ τόν χρόνο ξεκαθαρίστηκαν τελείως μέσα του οἱ ἰδέες τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Τό πνεῦμα του καθαρίσθηκε τόσο πολύ, ὥστε ἔφτασε νά ἔχει μία φωτισμένη ἄνωθεν διαύγεια. Στήν μοναξιά του τό μεγάλο πρόβλημα μέ τόν ἑαυτό του εἶναι τό ἑξῆς: Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τῆς Χριστιανωσύνης ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ; Καί ὁ κόσμος καί ἡ Χριστιανωσύνη βρίσκονται σέ κρίση. Ἀλλά γιατί μπῆκε στήν κρίση ἡ Χριστιανωσύνη;
Μετά ἀπό πολλή προσευχή, σκέψεις καί ἔρευνα κατάληξε στό συμπέρασμα, ἐκπληκτικό γιά τήν νοοτροπία τῶν σύγχρονων χριστιανῶν, ὅτι τῆς λείπει ἡ δύναμη. Ἡ Χριστιανωσύνη δέν ἔχει δύναμη. Ἡ Χριστιανωσύνη ἔχει χάσει, ὅπως φαίνεται ὅ,τι δόθηκε στόν Ἰησοῦ, πού εἶναι ὅλη ἡ ἐξουσία Του στόν οὐρανό καί στήν γῆ.
Ἡ κρίση τῆς δύναμης τῆς Χριστιανωσύνης ἔκανε δυνατή τήν  αἴγλη τῆς σατανικῆς δυνάμεως ἐπάνω στήν ἀνθρωπότητα. Ὁ σατανισμός ἐμφανίζεται στήν ἀνθρωπότητα ἐπάνω σέ προοδευτικές γραμμές δυνάμεως, οἱ ὁποῖες μεταβίβασαν τήν δύναμη ἀπό τήν μία στήν ἄλλη: Ἔτσι ὠργανώθηκε  ὁ ἀνθρωποκεντρισμός, ὁ οὐμανισμός, ὁ γνωστικισμός, ὁ προοδευτισμός, ὁ ὑλισμός καί ὁ ἀθεϊσμός τοῦ τελευταίου αἰῶνος, ὁ ὁποῖος ἔγινε καί κρατική ψευδοθρησκεία. Ὁ σατανισμός δέν ἔφερε ἀκόμη τόν ἀντίχριστο, ἀλλά ἐδημιούργησε τίς προϋποθέσεις γιά τήν ἐμφάνισή του μέ τήν ἔκτακτη ἐξουσία του.
Ὁ ἀντίχριστος εἶναι ὁ δολοφόνος τοῦ Χριστοῦ, ὁ τύραννος τῶν ἀνθρώπων, ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους, ἡ φυλετικός ἀλαζόνας τῆς θείας Ὑπάρξεως, ὁ φυλετικός θεός καί ὁ χρυσός μόσχος.
Ἐνώπιον τῆς ἀντίχριστης δυνάμεως ἡ ἀνθρωπότητα ἐνώνεται γύρω στό Χριστό, στήν μοναδική δύναμη, πού μπορεῖ νά ἐξοντώσει καί νά ἐκμηδενίσει τό ἀποκαλυπτικό θηρίο. Γι᾿ αὐτό ἀναμένεται νά ἐμφανιστεῖ ὁ Χριστός μέ μεγάλη λαμπρότητα στήν ἀνθρωπότητα, γι᾿ αὐτό ἡ Χριστιανωσύνη πρέπει νά ἑτοιμάσει τήν ἀνθρωπότητα γιά νά Τόν δεχτεῖ.
Ἔχει δοθεῖ στήν Χριστιανωσύνη ἡ δύναμη νά οἰκοδομεῖ τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί πρέπει νά ἐκπληρώσει αὐτήν τήν ἀποστολή, διότι ἔρχεται ὁ Κύριος καί δέν ξέρουμε πότε ἔρχεται, ἀλλά πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά νά εἴμαστε πραγματικά ὁ δικός Του Ἰσραήλ.  
Ὁ φυλακισμένος διαθέτει μία ὑπεραισθητή διάκριση τῶν πνευμάτων, τῶν ἰδεῶν καί τῶν δυνάμεων οἱ ὁποῖες ἐξεγείρονται στόν κόσμο. Νοιώθει ὅτι στό  κοντινό μέλλον ἡ κομουνιστική ἡγεσία θά ἐξοντωθεῖ. Κι ὅμως αὐτός εἶναι λυπημένος καί στενοχωρημένος. Εἶναι λυπημένοςς, διότι βλέπει ὅτι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν δύναμη νά κάνουν κομμουνιστική τήν Χώρα μας ἐμφανίζονται ὡς ἄρχοντες τοῦ ἐρχομένου κόσμου. Εἶναι στενοχωρημένος διότι καταλαβαίνει ὅτι ἀνοίγονται οἱ προοπτικές μιᾶς ἄνευ προηγουμένου παγκόσμιας τυραννίας, χωρίς ἀντιπάλους.
Ἀπό τήν ἀντίχριστη ἄποψη ὁ ἄθεος κομμουνισμός ἔχει πραγματοποιήσει καλά τήν ἀποστολή του καί δέν εἶναι πιά ἀπαραίτητος, ἄρα μπορεῖ νά ἐξαφανιστεῖ, γιά νά μεταβιβάσει τήν δύναμή του σέ μιά νέα ἀποκαλυπτική δύναμ. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἀνάδυση τῆς θεωρίας τῆς προέλευσης τοῦ Ἰσραήλ πού πηγάζει ἀπό καϊαφικό πνεῦμα. Ἡ κατάκτηση τῶν Ἱεροσολύμων εἶναι ἕνα ἀντίχριστο σημάδι καί ὁ χριστιανικός κόσμος δέν μπορεῖ ν᾿ ἀδιαφορεῖ γι᾿ αὐτό.
Ὁ Χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά δεχτεῖ τό Καϊαφικό Ἰσραήλ, διότι ἀρνεῖται τόν Χριστό. Μερικοί ἔχουν τήν ἰδέα ὅτι ἡ φυλετική οὐσία τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ ἴσως νά ἦτἌν ὁ προφητευμένος χριστός, ἀλλά σ᾿ αὐτόν τόν παραλογισμό ἀντιστέκεται ὅλος ὁ κόσμος. Ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά νοηθεῖ φυλετικά, σάν Ἰσραηλίτης Θεός, ἀλλά σάν παγκόσμιος καί πανανθρώπινος. Ὁ Ἰσραήλ δέν μπορεῖ πιά νά νοηθεῖ σάν ἕνας λαός, ἀλλά σάν χαρισματικός καί πιστός, πού ἀνοίχθηκε σέ ὅλα τά ἔθνη.
Οἱ Ἑβραῖοι δέν μποροῦν νά δεχτοῦν οὔτε καί μετά ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια τήν χριστιανική ἀντίληψη καί παραμένουν ἐντοιχισμένοι στό καϊαφικό πνεῦμα, τό ὁποῖο δολοφόνησε τόν Θεάνθρωπο Χριστό, πού θυσιάσθηκε γιά τήν ἀπολύτρωση τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Παρόλο πού εἶναι ἐντυπωσιακά ἡ ρωμαλεότητα καί ὁ ἱσραηλιτικός μεσσιανισμός, ἀποδεικνύονται νά εἶναι καταστροφικά γι᾿ αὐτούς καί ἀπαισιόδοξα γιά τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ ἀντί-σιωνισμός σήμερα εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ διεθνοῦς προλεταριάτου στήν ἱσραηλιτική πολιτική ἐπικράτηση τοῦ κόσμου, στά πλαίσια τῆς ἐπανάστασης τοῦ διεθνοῦς προλεταριάτου. Ἡ διαμάχη μεταξύ σιωνισμοῦ καί κομμουνισμοῦ εἶναι κοινή, ἀλλά δέν προκαλεῖ πυρκαγιά διότι καί οἱ δύο πλευρές ἔχουν ἀκόμα κοινά συμφέροντα. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ ἀνθρωπότητα ἀντιδρᾶ στήν ἰσραηλιτική πολιτική διά τοῦ ἀντισημιτισμοῦ. Ἔτσι ἐξηγεῖται ὁ ναζισμός καί ὁ ἰσλαμισμός τῶν ἀράβων. Ἡ φιλοπατρία καί ὁ ἐθνικισμός τους ἀναδεικνύονται ὅλο καί πιό δυνατά σέ ὅλον τόν κόσμο.
Αὐτός ὁ μικρός λαός ἔχει μία μεγάλη ἀποστολή, ἡ ὁποία στήν ἀρχή ἦταν χριστιανική καί μεσσιανική, ὕστερα ὅμως κατάντησε ἀντίχριστη. Ὁ ρόλος τους στήν ἱστορία εἶναι ἀρνητικός, γι᾿ αὐτό περνοῦν ἀπό καταστροφή σέ καταστροφή. Δέν εἶναι κάθε ἑβραῖος ἀντιχριστιανικός, διότι καί οἱ Ἀπόστολοι ἦταν ἑβραῖοι, ἀλλά ἡ πλειονότητα τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ ἀκολούθησε τόν Καϊάφα μέχρι καί τίς ἡμέρες μας, φορτωμένη ὅλη τήν ὑπευθυνότητα ἀπέναντι τοῦ κόσμου. Αὐτοί εἶναι ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐχθροί ὅλων τῶν ἐθνῶν. Οἱ ἐπιτεύξεις τους προκαλοῦν τίς καταστροφές τους. Ἡ εἰρήνη τους θά ἔλθει διά τῆς μετανοίας τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί διά τῆς ἀδελφοποιήσεώς τους μέ ὅλα τά ἔθνη.
  Κἄπου κἄπου ὁ φυλακισμένος μας βγαίνει ἀπό τήν φωλιά του (σπίτι του) καί γυρίζει τήν Χώρα, (Ρουμανία) πηγαίνοντας στά μοναστήρια. Κάποτε εἶχε  ἐπιθυμήσει κι αὐτός τό μοναχικό ράσο, τώρα ὅμως δέν μεταμελεῖται γιά τήν ὁδό στήν ὁποία πορεύεται. Νοιώθει πιό ἐλεύθερος κι ἀπό τούς ἐπίσημους μοναχούς. Ἔχει μία πνευματική ζωή πού τό ξεκίνημά της ἔγινε στήν φυλακή, τήν ὁποία δεν τήν βρίσκει στόν σημερινό μοναχισμό.
Ἡ περί κόσμου καί Χριστιανωσύνης ἀντίληψή του εἶναι ἀξιόπιστη καί παραμένει στό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἁγίας Παραδόσεως, ἀλλά μ᾿ ἕνα  τρόπο ἀσυμβίβαστο, γι᾿ αὐτό οἱ προσπάθειές του νά ἐπικοινωνήσει μέ τούς γνωστότερους μοναχούς ἀπέτυχαν εἴτε λόγῳ ἀδιαφάνειάς τους, εἴτε τοῦ προερχομένου φόβου.
Μέ τούς ἐπισκόπους δέν προσπαθεῖ νά ἔχει διάλογο, διότι δέν  ἐμπιστεύεται. Συχνά τούς καταδικάζει καί ἐπαναστατεῖ μέσα του ἐνάντια στήν δοὑλικότητά τους.
Οἱ μεγάλοι θεολόγοι τῆς ἐποχῆς–καί ὑπάρχουν μερικοί–δέν τόν ἱκανοποιοῦν, διότι δέν βλέπουν τόν κόσμο διά τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά θεωροῦν τόν Χριστό μέσω τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ  αὐτός θεωρεῖ ὅτι ὁ ρόλος τῆς Χριστιανωσύνης εἶναι νά ἐργάζεται τήν σωτηρία τοῦ κόσμου ἐντός μιᾶς συνεχοῦς ἱστορικῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ὀξύτητα τῶν ἰδεῶν του τόν ἔχει κάνει ἀκόμα πιό πιστό, διότι ἡ ἰσορροπία τοῦ ἀνθρώπου πραγματοποιεῖται μόνο διά τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Εἶναι νηφάλιος καί ἰσορροπημένος. Λυπᾶται πού δέν μπορεῖ νά κοινοποιήσει τά ἀποτελέσματα του. Τοῦ φαίνεται ὅτι στίς παγκόσμιες συζητήσεις τῆς Χριστιανωσύνης αὐτός ἔχει κάτι καινούργιο νά πεῖ, δηλαδή νά χειριστεῖ τά προβλήματα τοῦ κόσμου μ᾿ ἕναν θαρραλέο καί ἰσχυρό τρόπο. Γιά μία τέτοια ἀντίληψη δέν βοηθιέται οὔτε ἀπό τήν Ἀνατολή, οὔτε ἀπό τήν Δύση, ἀλλά ὑπάρχουν ἄνθρωποι στόν κόσμο πού τόν καταλαβαίνουν καί θά μποροῦσε νά ἐργασθεῖ μέ τό ἴδιο πνεῦμα.
Βλέπει ὅτι πεθαίνει καί ἐπιθυμεῖ ν᾿ ἀφήσει τουλάχιστον μία διαθήκη.
Τά μοναστήρια τοῦ δίνουν τήν ἀφορμή ἑνός μακροχρονίου καί καρποφόρου συλλογισμοῦ. Ὁ μοναχισμός τοῦ  φαίνεται σάν μία ἐξαιρετική ἀφιέρωση μέ τό Παύλιο πνεῦμα, τό ὁποῖο δέν ἔσβησε ἀπό τήν Χριστιανωσύνη, εἴτε σάν μία καρτερία τῆς Χριστιανωσύνης ἡ ὁποία, μή μπορῶντας νά πραγματοποιήσει τήν εἰκόνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐντός κόσμου, παραμένει μόνο στό μοναχικό κατεστημένο. Ὁ μοναχός εἶναι ὁ ἰδανικός στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τό μοναστήρι δέν εἶναι μία πιστή εἰκόνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
(Ἐδῶ διαφωνῶ κ. Στυλιανέ μέ τόν συγγραφέα κ. Ἰανωλίδε. Τό μοναστήρι εἶναι μία ἀνθρώπινη κοινωνία, ἡ ὁποία τείνει νά ἀπαλλαγῆ τῆς ἀνθρωπίνης φθορᾶς διά τῶν ἀσκητικῶν κόπων καί ἀγώνων διά νά γίνη χάριτι Χριστοῦ μία ἀληθινή εἰκόνα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας. Οἱ λαϊκοί, ὄντες ἄμοιροι τοῦ νηπτικοῦ μοναχισμοῦ κρίνουν ἐξωτερικά καί ἐπιπόλαια. Προσοχή!!! Παρακαλῶ νά ἀπαλειφθῆ ἀπό τό κείμενο ἡ παρατήρησίς μου αὐτή. Πρέπει νά κάνετε μία διόρθωσι τῶν γραπτῶν τοῦ συγγραφέως.)
Ὁ φυλακισμένος ὀνειρεύεται νά οἰκοδομήσει ἕνα χριστιανικό κόσμο. Ἀνατρέπει τόν ἄθεο κομμουνισμό, ὁ ὁποῖος θέλει ἕναν δίκαιο κόσμο διά τῆς αἰτιοκρατίας τοῦ ἱστορικοῦ νομιναλισμοῦ (νομοκρατίας), ἀλλά ἀπορίπτει καί τόν καπιταλισμό, ὁ ὁποῖος θέλει μία καταναλωτική κοινωνία σάν σκοπό τῆς ζωῆς, διά τῆς διέγερσης τοῦ ἐγωισμοῦ τῶν ἀνθρώπων. Ἄν ὁ νόμος δέν μπορεῖ νά διατάξει τήν δικαιοσύνη στήν συνείδηση τῶν ἀνθρώπων, οὔτε οἱ χωρίς καθαρή συνείδηση ἄνθρωποι δέν ἔχουν τό δικαίωμα ν᾿ ἀπαγορεύσουν τήν δίκαιη διαβίωση τοῦ κόσμου.
Ὅσο καί παραμελημένος φαίνεται νά εἶναι  σήμερα ὁ  μοναχισμός, δέν παύει νά εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἐν δικαιοσύνῃ, καί ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ ἀνθρώπινης ἐλευθερίας.
Τήν περίοδο τοῦ κομμουνισμοῦ στήν Ρουμανία ἡ ἐντός τῆς μονῆς ζωή ἐλεγχόταν ἀπό τό Κόμμα, τήν Μυστική Ἀσφάλεια καί τήν Ἀστυνομία, ἀλλά ὁ πιό σκληρός ἔλεγχος γινόταν ἀπό τό κράτος μέσω τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας. Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι ἀναγκάζοντο ν᾿ ἀναφέρουν τήν δράση τους. Οἱ ἐπίσκοποι ἐκλέγοντο ἀπό τό ἄθεο κράτος καί ὄχι ἀπό τόν πιστό λαό. Οἱ ἐπίσκοποι συνεργάζοντο μέ τό ἄθεο κράτος. Ἡ φροντίδα τους ἦταν νά σώσουν τόν ἐκκλησιαστικό θεσμό, ἀλλά ὄχι ν᾿ ἀγωνίζονται γιά τόν Χριστό. Ἔλεγαν ὅτι ἀσχολοῦντο μέ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν κόσμο στά χέρια τῶν πολιτικῶν καθεστώτων.
Ἡ πίστη ἔχει περιοριστεῖ σέ λειτουργίες καί τελετουργίες. Στά μοναστήρια ἔχει μειωθεῖ ἀκόμα καί τό τυπικό καί ὁ κανόνας τῆς προσευχῆς. Ὁ κάθε μοναχός πρέπει νά ἐργάζεται πολύ, ἐξαντλητικά καί μαχητικά, ὥστε νά μήν ὑπάρχει χρόνος γιά πνευματική ζωή. Ἄν κάποτε ἔρχονταν στό μοναστήρι ἄνθρωποι νά σωθοῦν, τώρα πρέπει νά ἔρθουν σωσμένοι ἄνθρωποι γιά νά περισώσουν κάτι ἀπό τήν προηγούμενη πνευματική δύναμη τῶν μοναστηριῶν. Ὑπάρχουν ἀκόμα ἄξιοι μοναχοί, ἀλλά ὅλο καί λιγοστεύουν.
Τά μοναστήρια καί ἡ Ἐκκλησία κρατιοῦνται ἀπό τόν λαό. Ὁ λαός πιστεύει ἔντονα. Στό ἀνώτερο ἐπίπεδο ὑπάρχει μία πιστή διανοητική ὁμάδα, μετά ἀκολουθεῖ ἡ πλειονότητα τῶν παραδοσιακῶν πιστῶν καί κάτω βρίσκεται ἡ βάση τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ὁ Χριστός ἔχει στόν κόσμο ξεχωριστές ψυχές κι ἕναν ἐκλεκτό λαό. Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου εἶναι ἀληθοφανής καί ἐπιτακτική. Δέν ξέρουμε ὅλα τά ἀποθέματα πίστεως τά ὁποῖα διατηρεῖ στούς ἀνθρώπους ὁ Θεός γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Πιστεύουμε, ὅμως ὅτι ὑπάρχουν πολλά.

 *     *     * 
Ὁ φυλακισμένος εἶναι ἡλικιωμένος καί ἄρρωστος. Οἱ ἐσωτερικές του πιέσεις αὐξάνουν ἀνάλογα μέ τήν ἐσωστρέφεια καί τήν ἀπομόνωση στήν ὁποία βρίσκεται. Φαίνεται νά εἶναι σάν μία συνέπεια τῆς ἀναγκαιότητας τῆς ὁμολογίας. Βαστᾶ μέσα του τόν Χριστό καί τόν κόσμο καί ξέρει ὅτι αὐτός ἔχει το καθῆκον νά συμμετέχει στήν σωτηρία τοῦ κόσμου διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄρα ὁ Χριστός καί ὁ κόσμος τόν καλοῦν σέ ἱεραποστολή.
Δέν ἔχει καμμία ὑπερηφάνεια καί κενοδοξία, διότι ἐλέγχει προσεκτικά τά συναισθήματα τῆς καρδιᾶς του. Ξέρει ὅτι μόνο ὁ ἱερός ζῆλος τῆς ἐνημέρωσης τόν κάνει νά ψάξει ἕναν τρόπο γιά νά ἀποκαλύψει στόν κόσμο τίς σκέψεις καί ἀντιλήψεις του, γιά νά μή τίς πάρει μαζί του στόν τάφο. Δέν πιστεύει ὅτι αὐτές οἱ κρίσεις του εἶναι δικές του, ἀλλά εἶναι τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων αὐτοῦ τοῦ αιώνος.
Ἡ χριστιανική του ψυχή θεμελιώθηκε πνευματικά στήν φυλακή, ἀλλά οὔτε καί τώρα δέν εἶναι ἐλεύθερος. Συνεχῶς παρακολουθεῖται. Τοῦ ἀπαγορεύεται κάθε ἐπικοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους, γι᾿ αὐτό περιορίζεται σέ μερικές στενές σχέσεις μέ μερικούς φίλους.
Μέ τίς κομμουνιστικές Ἀρχές δέν μπορεῖ νά ἐπικοινωνήσει. Παρόλο πού δέν εἶναι ὁπαδός τοῦ καπιταλισμοῦ, ὅμως ἐκεῖ θά εἶχε τήν εὐκαιρία μιᾶς σχετικῆς ἐλευθερίας. Ἔχει ἀποφασίσει, λοιπόν, νά φύγει στό ἐξωτερικό. Κατέφυγε σ᾿ ἕναν ἑβραῖο[3], πού βαπτίσθηκε στήν φυλακή, ὁ ὁποῖος τώρα βρίσκεται στήν Καλιφόρνια, ἀλλά ἐκεῖνος δέν τόν βοήθησε καί οἱ αμερικανικές Ἀρχές δέν ἐνδιαφέρονται νά βοηθήσουν ἀνθρώπους σάν αὐτόν. Ἔχουν φύγει στήν Ἀμερική οἱ πρωταγωνιστές καί οἱ δήμιοι τοῦ κομμουνισμοῦ κι ἐδῶ παρέμειναν τά θύματα τους, ἐνῶ  ἡ Ἀμερική θεωρεῖται ἐλεύθερη καί δίκαιη σέ κάθε ἀναστεναγμό τῶν ἀνθρώπων.

***   Eκόνες  του Άθωνος   και  από το ΜΠΟΥΡΟΥΝΤΙ    2008-2010 stamos01arfara Greece

~ http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.gr/2013/04/19-2013.html , ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ Παρασκευή 19 Απριλίου 2013 .-

~ http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2013/04/20-21-2013.html  , Αυτό το Σαββατοκύριακο 20 καί 21 Απριλίου 2013.-
~ ~ http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2013/04/20-21-2013_22.html ,Σαββατοκύριακο 20 καί 21 Απριλίου Διαδρομές - διήμερη εκδρομή στην Βοιωτία και Β. Εύβοια 2013 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ καί ΜΑΘΑΙΝOΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ.- : `
~ http://vlasisarfarablogspot.blogspot.gr/2013/04/23-2013.html , Το αγιάζι της ενημέρωσης Τρίτη 23 Απριλίου 2013.-
~ http://stamos-stamoskalsnsblogspotcom.blogspot.gr/2013/04/24-2013.html  , Σήμερα Τετάρτη 24 Απριλίου 2013 Το αγιάζι της εφημερίδας μας .-
~ http://snsarfara.blogspot.gr/2013/04/25-2013.html  , Το αγιάζι της ενημέρωσης Πέμπτη 25 Απριλίου 2013 .-
~ ~ http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.gr/2013/04/26-2013.html  , ΑΘΩΝΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ - ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΟΥΝΤΙ Παρασκευή 26 Απριλίου 2013 .-
~  http://arfara-kalamata-greece.blogspot.gr/2013/04/27-2013.html  , ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ : Σάββατο 27 Απριλίου 2013 .-
 ~ http://stamos-dynami.blogspot.gr/2013/04/3-27-2013.html , ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ 3 Σάββατο 27 Απριλίου 2013 .-
~ http://snsarfara-stamos-dynami.blogspot.gr/2013/04/27-2013.html , Σάββατο το αγιάζι της ενημέρωσης 27 Απριλίου 2013 ,-